Een overvloed aan indrukken, een via steeds verder oprukkende technologie toegediende overdosis informatie, een overload aan audiovisuele prikkels en meningen. In 1997 is dat nog iets nieuws. Een onbestemd onderhuids gevoel, dat nog nauwelijks benoemd is. Zo’n overvloed doet iets met het brein, daar hoef je ons, anno 2017, met onze mobieltjes en sociale media en nepnieuws, niks meer over te vertellen. Maar anno 1997 is noise in my head misschien wel de best denkbare poging om dat ‘nieuwe’ verwarde levensgevoel te omschrijven.

[…]

Thom Yorke is de vleesgeworden intellectuele antiheld. Voormalig literatuur- en kunstacademiestudent. Noem hem ook maar gerust de vleesgeworden popster tegen wil en dank. Tot aan zijn kruin vervuld van walging over de wetmatigheden van een popcultuur waarvan je je vaak – toen en nu – afvraagt waarom hij er überhaupt deel van uitmaakt. ‘Zoals hij daar zit’, schrijft Erik van den Berg in OOR 12 van 1997, ‘klein, mager, bleek, fragiel, lodderoog, kort zwart piekhaar, heeft hij wel iets van een zielig vogeltje dat een halve dag tussen twee dakpannen beklemd heeft gezeten en zojuist door een kordate brandweerman is gered’. In elk geval acht je dit wezentje, vervolgt Erik, niet in staat tot het maken van imposante meesterwerken als The Bends. ‘En je zou hem er al helemaal niet van verdenken dat hij dat meesterwerk, samen met zijn groep, zojuist heeft overtroffen. Toch is het zo.’

Lees dit hele verhaal via Blendle, of in de nieuwe OOR die nu in de winkel ligt.

Foto: Tom Sheehan