Vandaag kunnen we iets langer van onze nachtrust genieten. Terwijl Bjorn en Bert de plannen overlopen voor een videoclip die ze vanavond na terugkeer uit San Antonio willen schieten, klaag ik over de koffie die ze in het hotel schenken (een dagelijks terugkerend ritueel). Rond de middag nemen we een taxi richting het conventiecentrum en stappen toevallig uit en binnen bij het Marriott Hotel waar we er niets beters vinden dan bij de Starbucks te ontbijten. Bert gaat de stad in om wat sfeerbeelden van Austin en SXSW te filmen en Bjorn en ik willen graag nog even bij het conventiecentrum langs. De hele week zijn er hier mentor-sessies, lezingen van mensen uit de muziekindustrie en informatie stands van verschillende bedrijven die diensten aan muzikanten/bookers/managers aanbieden.

Hoewel ik een hele lijst had gemaakt van sessies waar ik graag naar toe wilde, blijkt toch maar weer dat je voor SXSW niet te veel plannen moet maken en je mee moet laten voeren met wat er rond je gebeurt. Anders word je constant geconfronteerd met het gevoel dat je alles wat je wilde doen aan het mislopen bent. Ik heb uiteindelijk niets van de conferentie kunnen meekrijgen. Ruim op tijd gaan we terug naar het Marriott Hotel, terwijl Maarten en ik nog een koffie scoren voor tijdens de podcast van Gear-Club, raakt Bjorn aan de praat met Cindy Wilson van de B52’s, die toevallig in de gang zit te wachten.

In de Brazos Room van het hotel verzamelt zich een enkeling om de opnames van de podcast van Gear-Club bij te wonen. Er zitten drie legendarische producers/mixers op een kleine verhoging: John Agnello (o.a. Dinosaur Jr/Kurt Vile/Madrugada/Sonic Youth/Drive like Maria), Vance Powell (Jack White/The Raconteurs/Red Fang/The Dead Weather/De Staat) & Stewart Lerman (Sharon van Etten, Laurie Anderson, Anthony And The Johnsons). Maarten, Bjorn en ik laten ons in de comfortabele banken op de voorste rij zakken. John en Stewart maken deze podcast-show al een tijdje en voor deze uitzending is Vance Powell, die ze blijkbaar beiden nog niet eerder hadden ontmoet, te gast. John vertelde me de de avond ervoor al dat hij een klein beetje zenuwachtig was omdat hij niet veel tijd had gehad om het interview voor te bereiden en het goed wil doen. De podcast begint, Vance vertelt een grap, meteen gevolgd door John die een grap vertelt, gevolgd door Stewart die een ‘akward’ grap vertelt, gevolgd door weer een grap Vance.

De toon is gezet en we liggen allemaal in een deuk van het lachen. Ze praten over zijn tijd als FOH-mixer bij ‘Jars of Clay’ en in de Blackbird studio in Nashville, het samenwerken met Jack White (ze maakten al meer dan drie platen samen) en ook technische onderwerpen zoals plaatsing van microfoons en AD-converters. Een uur lang genieten van gear talk wordt gevolgd door complementary drinks. Bram, Tamara en Bert zijn inmiddels ook naar de Brazos Room gekomen en terwijl die zich vult met mensen die de opnames van de volgende podcast willen bijwonen (iets over ‘The Art of Wrestling) nemen we afscheid van John en begeven we ons in twee taxi’s terug naar het hotel.

Het wordt een hilarische rit, want onze van oorsprong Ethiopische taxi chauffeur die wel van een potje rocken houdt en onze muziek graag wilt horen besluit ‘Deep Blue’ en ‘Nighthawk’ op standje 11 door de taxi heen te knallen. Opgepompt (en met suizende oren) komen we aan bij het hotel waar we snel de bus inladen en samen met twee vrienden van Bjorn die al 2 weken in Austin zitten en wel zin hebben in een ritje naar San Antonio vertrekken we zuidwaarts op de I-35.

Na een klein anderhalf uur rijden we San Antonio binnen en langs de zaal ‘Limelight’ die op St. Mary’s ligt. We hadden in Denton en Austin al veel verhalen gehoord over San Antonio en vooral over St. Mary’s, een straat met een levendige historie als het gaat over de Texaanse punkscene. We rijden langs de ene na de andere club waar optredens boven de gevel op staan aangekondigd. Bands als Rocket From The Crypt, Explosions in the Sky , Drive-By Truckers spelen hier de komende tijd ook nog en Maarten heeft afgesproken met de heren van ‘Grandpa Death Experience ‘ die vandaag in het voorprogramma staan van de legendarische punkband ‘The Zeros’ verderop in de straat.

We vinden een tafeltje buiten en genieten, alweer, van Mexicaans eten. Vanavond spelen we op een SXSW “spill-over” fest. 24 Bands die bijna allemaal ook op SXSW hebben gespeeld of nog gaan spelen zijn naar San Antonio afgezakt voor een extra show. Op de aankondiging staat dat we een UK band zijn en bij aankomst blijkt dat er van alles uitloopt, eenmaal op het podium krijgt Maarten de bass amp in eerste instantie niet aan de praat (een kapotte speaker kabel blijkt achteraf). En hoewel het allemaal weer heel snel moet gaan en we maar een half uurtje mogen spelen, is het toch weer een leuke show.

Tijdens de line-check hebben Hugo en Jan (onze Belgische vrienden) het op zich genomen om vooraan in de bar en buiten op het terras met zo veel mogelijk mensen een praatje te slaan en ze aan te dringen naar het optreden te komen kijken. Het werkt. We maken vandaag weer een paar nieuwe fans hebben gemaakt. Tot onze grote verbazing zijn er zelfs 2 meisjes aanwezig die, nadat ze ons gister avond in Austin hebben zien spelen, ons achterna zijn gereisd naar San Antonio omdat ze ons absoluut nog eens wilden zien. That’s dedication! Hoewel het heel gezellig is en we buiten nog een paar fotosessies moeten doen met mensen die ons niet willen laten vertrekken moeten we er echt vandoor. Want bij aankomst terug in Austin staat er nog een clip opname op het programma.

Rond middernacht zijn we terug bij het hotel. De camera’s worden klaar gemaakt, telefoons opgeladen en het nummer geïmporteerd. Hugo, die ons de hele weg terug naar Austin in de bus heeft vermaakt met verhalen over zijn avonturen tijdens en na ons optreden in San Antonio gaat terug naar zijn hotel (biertje te veel) en Jan bestelt een busje voor ons met Fasten (moet ik toch ook maar installeren).

Iets na 1:00 staan we op de hoek van Red River & 6th Street klaar om aan de opnames te beginnen. Aangezien de clip nog niet af is zal ik er hier nog niet te veel over verklappen, maar je ziet Bjorn in ieder geval door de straat lopen. Bert filmt de eerste take terwijl we met z’n allen proberen te voorkomen dat hij door (over het algemeen) behoorlijk dronken mensen omver wordt gelopen. We staan net terug op dezelfde hoek om te verzamelen als er paniek uit breekt. Van boven op de straat (6th street) hoor ik iets wat klinkt als twee schoten gevolgd door een menigte van mensen die het kruispunt op komen op gerend. Mensen rennen de kroegen en restaurantjes rond de hoek in en ik hoor en zie Maarten & Bjorn roepen dat we er vandoor moeten en ren mee de hoek om en Red River op. Na een 40 meter kom ik tot stilstand en kijk terug naar het kruispunt. Ik zie mensen achter mij stoppen met rennen en voorzichtig terug naar de hoek lopen. Bjorn, Bert en Tamara staan naast mij en binnen een minuut hebben we iedereen weer compleet. Het is onduidelijk wat er is gebeurd maar het lijkt alsof de rust alweer terugkeert. De politie-agenten (die in grote getallen aanwezig zijn in het straatbeeld) staan er, omringd door een barricade midden op 6th street, weer relaxt bij en op de vraag wat er is gebeurd krijg ik enkel de reactie :’just a stampede, ma’m’. Achteraf horen we dat de paniek was uitgebroken naar aanleiding van een gaslek tijdens het optreden van Mastodon in een zaal iets hoger in de straat.

Het duurt even voordat we allemaal bekomen zijn van de schrik. Het voelt als een film, we overleggen wat te doen, maar aangezien de algemene indruk is dat er niets aan de hand is besluiten we de videoshoot verder te zetten zoals geplanned. Hoe later het wordt hoe meer dronken mensen er over straat lopen, ondertussen staat de politie aan de zijkant rustig toe te kijken hoe de menigte zich langzaamaan naar huis (of andere feestjes) begint te begeven. Het is een bizarre combinatie van verschillende mensen uit alle windstreken van de wereld en een duidelijk machtsvertoon van de politie. Maar uiteindelijk verlaten we 6th Street met een goed gevoel.

Om 4 uur zijn we terug bij het hotel. Het is allemaal gelukt! Er wordt gevierd met ‘Sierra Nevada’ en Nacho’s & dip. It’s a wrap ladies & Gentlemen!

18 maart

Vandaag is onze laatste volledige dag in Texas en staat ook de laatste show op het programma. Na een portie Fried Chicken (bij Lucy’s) en wat souvenir winkels op Congress beginnen we aan de oostwaartse reis. De plannen die we hadden om pootje te baden in de golf van Mexico laten we al snel varen. Het is druk op de snelweg, terwijl de taxi chauffeur ons gister juist had aangeraden om de tolweg 171 te nemen als we haast hadden, staat het potdicht. Er lijkt verderop een ongeluk te zijn gebeurt en dan horen we ook nog dat we ons al om 6 uur moeten melden bij de zaal. Na 3 uur stil staan mogen we eindelijk weer rijden en passeren we een wrak wat weinig van de uiterlijke kenmerken van een auto meer heeft. Om 7 uur rijden we Houston binnen, droppen onze spullen bij het hotel en rijden naar Fitzgerald’s. De geluidsman is er niet meer, die is naar de bovenzaal waar hij een andere artiest moet mixen, we krijgen de melding om 10u terug te moeten zijn voor een korte line check.

Vanavond spelen we weer samen met de Italiaanse band Nothing For Breakfast en we mogen hun amps gebruiken. Als om 22:15 de countryzanger een verdieping hoger eindelijk klaar is met zijn gejammer komen de geluids- en lichtman (Red) naar beneden. De line check duurt welgeteld 60 seconden en er wordt aangegeven dat we mogen beginnen. We kijken een beetje lacherig om ons heen. We zijn inmiddels zo moe van de hele week en duf van de hele dag in de auto te zitten dat we maar gewoon beginnen. Al na het eerste nummer komt Sara, de programmeur van de zaal, duidelijk geïrriteerd bij de geluidsman melden dat het te hard is, maar nu hebben we smaak te pakken. Na 40 minuten stappen we bezweet en een soort van voldaan van het podium. Het lijkt er op dat we toch nog wat nieuwe vrienden hebben gemaakt want er komt een wat oudere man met een dikke witte baard op me afgestapt om te zeggen hoe fantastisch hij het optreden vond en dat hij een lokaal muziek magazine maakt waar binnenkort ook foto’s in zullen verschijnen van het optreden. Hij stelt voor om hem de volgende keer een seintje te geven voordat we naar Houston komen zodat hij een aankondiging kan schrijven, dat lijkt me een goed plan. Een wat jonger Amerikaans koppel vuurt nog wat complimenten in het Duits op ons af waarna we snel afscheid nemen van onze Italiaanse vrienden en ons naar het dichtstbijzijnde tankstation haasten om voor 0:00 (na middennacht mogen er geen alcoholische dranken meer worden verkocht in winkels/tankstations in de staat Texas) nog wat biertjes te halen. Om 0:30 vieren we onze laatste avond in Texas in de met TL lichten verlichtte ontbijtzaal van het hotel.

19 maart

Eigenlijk was het plan om deze ochtend vroeg naar New York te vliegen om daar nog in The Mercury Lounge te spelen, maar dit bleek logistiek niet meer haalbaar. Die show moet nog een andere keer worden ingehaald. Dus rijden met z’n allen terug naar Argyle om het drumstel wat we van Matt Pence hebben mogen lenen terug te brengen. Super vriendelijke gast die een hele mooie studio , Echo-Lab, runt net ten zuiden van Denton. Hij geeft ons nog een korte rondleiding en nodigt ons uit om de volgende keer wat langer te blijven hangen en een sessie te doen in zijn studio. Dat lijkt ons een heel goed plan en een fijn vooruitzicht!

Om 17:30 zitten we in het vliegtuig klaar om via een tussenstop in London terug naar Nederland te vliegen. Een week en vier uur nadat we zijn vertrokken zijn we weer terug. In de tussentijd zijn we 16000 km gevlogen, hebben we 1500 km gereden, vijf shows in vier steden gedaan, iets te veel van het ranzigste bier (Lone-star) gedronken, al even van de lente kunnen proeven en zijn we uitgeput maar met een lading mooie herinneringen, contacten, foto’s en videobeelden teruggekeerd. Life is good!

Door Nitzan Hoffmann / Fotografie: Bert Alberts Jr. (SixteenbyNine)

Neem nu een abonnement op OOR en krijg gratis tickets voor Pinkpop, Dauwpop, Rewire of Blink-182.