ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De Negende van Radiohead bevestigt die status aparte opnieuw. Alle bekende elementen komen voorbij (en worden vernuftig herschikt), oude ideeën zijn afgestoft (zoals het geweldige, minstens twintig jaar oude True Love Waits) en toch word je weer compleet overdonderd door een overweldigende hoeveelheid schoonheid en creativiteit. Dat begint al meteen met de dwingende strijkers en breed uitwaaierende vocalen van Burn The Witch, een bezwerend en enigszins onheilspellend liedje dat de donkere ondertoon van A Moon Shaped Pool op passende wijze inleidt. Wat volgt is een plaat die gevoelsmatig rond de stukgelopen relatie van Thom Yorke draait en vol triest stemmende liedjes staat die niet zelden vanuit een pianothemaatje worden opgebouwd. Dat resulteert onder meer in het wonderschone juweeltje Glass Eyes, dat dankzij Jonny Greenwoods geniale spookgeluiden en majestueuze (strijkers)arrangementen naar buitenaardse proporties wordt getild. Fenomenaal gezongen, recht uit het hart gebracht en met een verbluffend oog voor detail in elkaar gezet. Greenwood is daarbij overduidelijk nog verder gegroeid in zijn rol van arrangeur en brengt via hallucinerende effecten (zie het al even onheilszwangere Decks Dark) en de verzwelgende kwaliteiten van het London Contemporary Orchestra diepere lagen aan in de muziek die van zichzelf al meeslepend genoeg zou zijn. Al even geweldig zijn de langgerekte spacetonen die het gejaagde Ful Stop richting hemel stuwen en het sprankelende gitaartje dat het liedje ergens halverwege nog een niveautje hoger brengt, voordat de boel tegen het eind ineens weer in droommodus terugvalt. Hoogtepunten benoemen is hier eigenlijk niet te doen. Het galmgitaartje dat gracieus op Tinker Tailor Soldier Rich Man Poor Man Beggar Man Thief binnenglijdt, de over elkaar tuimelende violen in de droomfinale van hetzelfde liedje, het onnavolgbare gitaar-outrootje van Identikit of het duistere, folky Daydreaming, waarop Yorke zich pijnlijk kwetsbaar presenteert – het is allemaal even fraai, knap en inventief gemaakt. Het was het wachten wederom meer dan waard, ja.