Maar ik ben Lana Del Rey niet en dus kabbelt Born To Die nog een half uur door nadat het muzikale punt luid en duidelijk is gemaakt, zo rond liedje acht (Radio), dat welbeschouwd toch een mooie epiloog herbergt: ‘Baby love me ’cause I’m playing on the radio / How do you like me now?’ Maar het moet gezegd: tót die tijd hebben we ons bij vlagen verkneukeld en verwonderd. Die stem alleen al. Verleidelijk glijdend van donkere, mysterieuze dieptes naar ijle, kirrende hoogtes. Die soms wonderschone zangmelodieën (Video Games dreef erop, maar ook Blue Jeans, Dark Paradise, Summertime Sadness en het titelnummer zijn raak). En dan die vorstelijke strijkersarrangementen, die vakkundig de aandacht afleiden van het fantasieloze gebruik van telkens dezelfde sampletjes en ritmische klankkleuren. Maar het doet allemaal niets af aan die ene onafwendbare diagnose: hype half waargemaakt. Stiekem toch een beetje jammer. ERIK VAN DEN BERG