Door de jaren heen had hij diverse nieuwe songs geschreven en eind vorig jaar vond hij de tijd rijp om ze vast te leggen. Dat deed hij met zijn vaste begeleidingsband, met daarin zijn zoon Charles op gitaar en zijn dochter Ingrid op zang en mondharmonica. Wat meteen opvalt is de vitaliteit die de nieuwe nummers uitstralen. Big Boys en Wonderful Woman hadden net zo gemakkelijk uit de jaren vijftig of zestig kunnen komen. Jamaica Moon komt echt uit die tijd, want is een bewerking van het aloude Havana Moon. Met Lady B Goode voegt hij na Bye Bye Johnny, Johnny B Blues en The Concerto In B. Goode opnieuw een hoofdstuk toe aan het verhaal van country boy Johnny B. Goode. De uitvoering van de drieakkoordenrockers is wat morsig, maar het zijn onmiskenbaar goede songs. Tom Morello en Gary Clark Jr. mogen een solootje meespelen en dat doen ze vaardig, maar de oude baas geeft ze een lesje in personality. Met vijf noten en drie akkoorden zegt hij net zoveel als collega’s met twintig. Voor het overige is Chuck een wat merkwaardig allegaartje. Enkele bluesjes, een ballade en een lollig walsje à la My-Ding-A-Ling, getiteld Enchilades. Aandoenlijk is het duet met zijn dochter Ingrid in de countryballad Darlin’, waarin Berry haar voorhoudt dat hij oud wordt en dat ‘good times come but do not stay’. De grote verrassing komt tegen het eind van de plaat. Dutchman is een messcherpe talking blues in de beste traditie van Tom Waits en een track die bij deze meteen is genomineerd voor het lijstje beste songs van 2017. Het is een indicatie van hoe Chuck met een beetje meer productionele visie – denk aan een Rick Rubin – had kunnen zijn. Maar deze onverwachte toegift is al veel meer dan we ooit hadden kunnen wensen.