Het draait op DAMN. volop om het Bijbelse gedachtegoed en de kopzorgen die dat Kendrick Lamar geeft. Want dat vrome, ascetische bestaan valt maar lastig te rijmen met een ruige jeugd in Compton en zijn huidige status, waar geld, middelen, faam en vrouwen in overvloed aanwezig zijn. Op DAMN. komt Lamar er niet echt uit. De funk en jazz van To Pimp A Butterfly zijn nagenoeg verdwenen. De beats zijn kaler, lopen geregeld bewust scheef en Lamar gaat vaak expres voor of na de beat zitten. Zo’n beat kan zelfs achteruit lopen (LUST.) of de stem van Lamar wordt hoger en lager gepitcht, zodat er een langzaam golvend stemgeluid ontstaat (HUMBLE.). Afwisseling is er dus voldoende. Vooral omdat Lamar geregeld van stemgeluid wisselt: zacht en hoog, zoals op LOYALTY. (met een sterke Rihanna), soft op LOVE. of juist rauw en snel op DNA. Op XXX. voert Lamar een Iers bandje op voor het refrein, waarbij ene Bono iets mag zingen. Aardig, maar meerwaarde brengt het niet. Deze wisselende gemoedstoestanden komen samen tot een hoogtepunt op FEAR., waarin Lamar zijn zevenjarige, zeventienjarige en zevenentwintigjarige zelf aan het woord laat om over hun angsten te vertellen. ‘And I can’t take these feelings with me / So hopefully they disperse / Within fourteen tracks, carried out over wax / Wonderin’ if I’m livin’ through fear or livin’ through rap’ – zo vat hij DAMN. samen. Deze zoekende, wispelturige Kendrick Lamar maakt muziek op hoog niveau. Hij wisselt met het grootste gemak van stijl, durft te experimenteren en etaleert meer dan eens wat hij allemaal kan. Lamar heeft iets heel moois in handen, hij komt er op dit moment alleen niet verder mee. Alsof hij in een prachtige auto rijdt die nu vast is komen te zitten in het zand. Er valt nog genoeg te bewonderen, maar hij moet snel weer moedig voorwaarts. Dat deden die lui uit de Bijbel uiteindelijk ook.