Aan ¡Tré! de zware taak om de vieze smaak weg te spoelen. Opener Brutal Love gaat echter op dezelfde voet verder. Waarom zou je als punkband je plaat openen met een ballad van vijf minuten, inclusief strijkers? ¡Tré! is volgens de makers zelf het ‘epische’ album van de trilogie, stadionrock met alle toeters en bellen. Dat valt wel mee. Missing You, 8th Ave Serenade, het zijn weer ‘gewoon’ typische Green Day-liedjes. Verder kabbelt ¡Tré! gemoedelijk voort. Drama Queen, met lelijk pianodeuntje, heeft bijvoorbeeld geen enkele hook en ook X-Kid, Little Boy Named Train en Amanda zijn geen memorabele liedjes. Is er ook nog goed nieuws? Ja, want Sex, Drugs & Violence en 99 Revolutions zijn je hoofd niet meer uit te slaan en Dirty Rotten Bastards, een zesenhalf minuten durende ouderwetse punkrockknaller, is met gemak het beste nummer van de complete trilogie. Zo kunnen we concluderen dat ¡Tré! een halfgeslaagd album is. Met het aardige ¡Uno! en het simpelweg saaie ¡Dos! krijgt Green Day toch nog een krappe voldoende. In een paar maanden drie albums uitbrengen, het lijkt het ultieme bewijs van artistieke vrijheid, maar als je alle 37 nummers naast elkaar legt, hoor je toch vooral een band die zich neerlegt bij zijn status van radiovriendelijke popgroep. Het is zoals met iedere succesvolle Amerikaanse band: aanpassen aan de massa of in de vergetelheid raken. Green Day kiest voor het eerste en raakt dankzij deze trilogie definitief zijn laatste beetje punkkrediet kwijt.