Zijn band kijkt er niet van op, vervreemdende gebeurtenissen als deze worden nu eenmaal stoïcijns gadegeslagen in het ‘magisch-realisme’. Coldplay omarmt deze kunststroming vol overtuiging in zijn nieuwe liveshows. Er is een laserharp, er is LED-verlichting en een piano die zélf de partijen van Magic afwerkt (knipoogje naar John Cage). De band trekt alles uit de kast om de magie te laten werken, zo’n vijftien jaar na Parachutes. Want een eenvoudig liedje spelen volstaat niet meer, dat wordt wel duidelijk op de cd-versie in dit pakket. De integrale uitvoering van Ghost Stories (2014)mist de explosiviteit van een rockband. Door de elektronische instrumenten en vlekkeloze Chris Martin is de audioregistratie gewoon het studioalbum met wat krijsende madammen als publiek. De meerwaarde zit in de film. Dat deze stijf staat van het effectbejag is begrijpelijk – of had u de grootste band ter wereld liever op een krukje gezet, met een harige, groene sweater en een volle asbak? Coldplay is Nirvana niet. Coldplay heeft een reputatie te bewaken als het om betoverende shows gaat. En dat lukt aardig tijdens dit amfitheaterconcert in Los Angeles. Het is intiem, vriendelijk, een beetje slaapverwekkend soms, maar altijd stijlvol. Alleen tijdens het potsierlijke A Sky Full Of Stars dwarrelt er nog confetti naar beneden. De Hemel heeft ons Remedios de Schone nooit teruggegeven. Chris Martin mogen we houden, met een vrachtwagenlading confetti als bonus. Zou dat een teken van God zijn, denkt u?