Maar misschien is het verhaal van good kid, m.A.A.d. city nog wel belangrijker. Een verhaal als in de film Boyz ‘N The Hood, over een goede jongen die door zijn wijk (in dit geval Compton) en oude vrienden het criminele leven in wordt ingetrokken. The Art Of Peer Pressure is een briljant verwoord, prachtig verhaal over de druk van die vriendengroep. Er blijkt dus bar weinig veranderd, bijna 25 jaar na N.W.A.’s Straight Outta Compton. En zo stapelt al het moois zich op op dit geweldige album, tot aan de afsluiting met niemand minder dan ‘Compton´s Finest’ Dr. Dre aan toe. Waarom dan toch die aanvankelijke aarzeling? Het is een lange zit, en zo rond het negende nummer Swimming Pools (Drank) verslapt de aandacht door het gebrek aan muzikale afwisseling. Niet onbelangrijk en daarom is good kid, m.A.A.d. city wat mij betreft niet de plaat van het jaar, maar toch wel de hiphoprevolutie van het jaar en intrigerend als de neten. ALEX VAN DER HULST