Enfin, Lana-volgers die weleens een moppie muziekkritiek lezen, kennen het vocabulaire, vol verwijzingen naar begeerte van het gevaarlijke soort, naar seks, de dood, Nancy Sinatra, Twin Peaks, James Bond, Hollywood in sepiakleuren.Beter dan op het debuut Born To Die (2012) werd ’t tot dusver niet: de wat minder succesvolle opvolger Ultraviolence (2014) leed onder eenvormigheid, ondanks de muzikale en productionele bemoeienis van Black Keys-voorman Dan Auerbach. Op Honeymoon grijpt Lana terug naar de insteek van Born To Die: geen gitaren en al te opzichtige vintage-sferen meer, maar slaperige, zoet georkestreerde en soms martelend trage torch songs vol milde ironie en verwijzingen naar popcultuur (van Dylans Lay Lady Lay tot een citaatje uit Bowie’s Space Oddity). Winst zit ‘m in de mate waarin de vocale delivery is aangescherpt: niemand die zo prachtig onverschillig door haar eigen liedjes kan zweven als Lana Del Rey. De tekst herbergt de emotionele clue, zeker, maar aan de zangeres zul je ’t amper horen. Pas tegen het eind, in het bittere The Blackest Day, klinkt ze oprecht eenzaam en aangedaan. Maar ook dát kan schijn zijn, want in Lana’s wereld schemert ’t permanent. Het zal ook niet voor niets zijn dat Honeymoon wordt afgesloten met een Nina Simone-cover die Don’t Let Me Be Misunderstood heet. IJdele hoop, vrezen we. Desondanks: fraaie plaat.

Lana Del Rey’s Honeymoon gratis hebben, samen met de nieuwe albums van The Dead Weather, Beach House en Chvrches? Neem dan nu een abonnement op OOR! Klik hier voor meer info.

Actie: als je nu een abonnement neemt op OOR, dan krijg je van ons een pakket met de nieuwe albums van Chvrches, Lana Del Rey, Florence + The Machine en Björk cadeau! Klik hier voor meer informatie.