Het gesproken woord is hem altijd al goed afgegaan, zie de vroege, vaak murmulend voorgedragen ‘songs’ van Arab Strap. Zijn rauwe, in een alcoholroes genevelde poëzie met karakteristieke Schotse tongval is hier gezet op easy listening-achtige geluidscollages en miniatuurtjes op accordeon, doedelzak of piano. Of tamboerijn, ogenschijnlijk opgenomen met een dictafoon om zes uur ’s morgens, als Aidan zijn huis weer heeft teruggevonden. Op zulke momenten draait hij graag nog even een willekeurig telefoonnummer en doet onkiese voorstellen, getuige de woedende reacties die zijn antwoordapparaat opnam en hier, geheel in stijl, als intermezzo’s 4Sex Message 1 en 2 opduiken. Zijn verhalen beginnen in de regel zo: ‘I thought it was a piercing. And she really had me fooled, until she teased it with her fingers, splayed her legs and pulled.’ Tussendoor draagt hij een racistisch gedicht voor (waarvoor hij zich bij voorbaat excuseert), likt eens aan een geslacht en doet een cover van Bruce Springsteens Hungry Heart – dat nu wel heel wanhopig en triest klinkt. ‘So I decided to go for a walk’, begint hij zijn mooiste verhaal, Hilary And Black, vier blikken bier in de zakken van zijn gestreepte pyjamabroek, die hij nog steeds aanheeft als hij in een drunken haze een verjaardagsfeestje crasht. Tien minuten gesproken woord en verder niks. Zo rock & roll kan poëzie dus zijn. Je krijgt er een boek bij cadeau. Zo wordt het afscheid van je favoriete band wel heel zoet! Ex-collega en songsmid Malcolm Middleton komt volgende maand met zijn vierde soloplaat, maar de authenticiteit en het grillige talent van Arab Strap vind je hier, in de kronieken van een promiscue dronkaard. KOEN POOLMAN