De toestand in de wereld geeft hem ook alle reden voor vertwijfeling. Bankiers die zich volgooien met drank en kaviaar met het geld dat ze hebben afgetroggeld uit ‘subprime loans and broken homes’, mensen die bang zijn voor ‘foreigners and all of their crimes’ en ‘a nincompoop who becomes the president’. Als Waters God was, zou hij de zaken wel eens anders zou aanpakken. ‘If I had been given the nod I believe I could have done a better job!’ Door de zware toonzetting is bij Roger Waters wel eens moeilijk de knipoog te herkennen, maar die zit er wel degelijk in. Zijn nieuwe plaat is één groot pleidooi voor gezond verstand, medemenselijkheid en mededogen. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Die urgentie is mooi verwerkt met in een aantal songs de drumbeat van het al even verontrustende Five Years van David Bowie. Zo staat Is This The Life We Really Want? vol met vingerwijzingen naar het verleden. De mompelende stemmen, de tikkende klok , de radiofragmenten en andere geluiden uit de soundbank roepen nadrukkelijk een nostalgisch gevoel op. In Picture That, dat ons voert langs langs Japan, Afghanistan en Guantanamo Bay, grijpt Roger Waters terug op de vorm van One Of These Days, met een dreigende puls die uitbarst in een jagende beat. De eerste akkoorden van Déjà Vu herinneren aan Wish You Were Here en Smell The Roses bouwt voort op Have A Cigar. Vertrouwde vormen met een actuele inhoud, mooi helder geproduceerd door Nigel Godrich (Radiohead), die er bovendien in is geslaagd de pathetiek die het solowerk van Waters soms kenmerkt buiten de deur te houden. Daardoor kan Is This The Life We Really Want? zich meten met zijn beste werk bij Pink Floyd.