Met dat laatste gaat ’t nog wel eens mis. Gelukkig staat de jonge Nieuw-Zeelander Kane Strang nog aan het begin van zijn loopbaan en ontpopt hij zich pas nu, op zijn tweede album, als true pony. Maar wel een hele fijne, die zijn muzikale truc feilloos heeft gedoseerd: elf songs in 35 minuten. Want daarna ben je wel klaar met zijn midtempo slepende, nasaal gezongen indierockliedjes vol schrijnend adolescentenleed, die telkens aan precies dezelfde bands doen denken – de fijnproever hoort Pinback, de gemiddelde luisteraar iets tussen Interpol en Weezer – en steevast worden opgetild door een hookline van eerbiedwaardige klasse. Of een kort moment van waar-hoorde-ik-dit-eerder, zoals het intro van My Smile Is Extinct (voor de statistici: Coffee And TV van Blur). Niettemin gaat Two Hearts And No Brain bovenop de vakantiestapel – straks elke dag meezingen! – en gun ik Kane Strang een succesvolle maar vooral niet te lange muzikale carrière.