Die twee albums bleven tot op de dag van vandaag zwaar onderschat. Wellicht omdat het oude publiek die onthaastingssongs te soft vond of live tevergeefs naar de lollige Henk zocht die zich in zijn hotpants de ballen uit zijn broek stuiterde, zoals ooit op Pinkpop. Hallo Venray is altijd een band geweest van uitersten. Die dynamiek op één album in goede banen leiden is vaak een welhaast onmogelijke opgave gebleken. Leather On My Soul biedt uitkomst. Nieuw is het idee niet, maar werken doet deze slimme oplossing wel. De twaalf songs werden simpelweg twee keer opgenomen: één keer voor de elektrische cd, één keer voor het schijfje met de (semi-)akoestische versies. Op de tweede cd komen uiteraard de meer ingetogen en breekbare stukken beter tot hun recht, op de elektrische hoor je de in een andere volgorde geplaatste versies zoals het trio ze in een popzaal zal spelen waar het publiek het ouwehoeren aan de bar niet kan laten. Ook na een paar weken om en om draaien weet ik nog niet welke schijf mijn voorkeur geniet. Dat blijkt stemmingsgevoelig. Bestaat er eigenlijk wel een definitieve versie van een song? Wel blijkt dat de band tijdens het opnemen van de eerste helft van de elektrische schijf (met heerlijk smerige solo’s, stomend bas- en drumwerk en licht psychedelische trekjes in de mix) in een bloedvorm moet hebben verkeerd. Ook schuilt er in Koorn naast een schaamteloze romanticus ook nog altijd een prima (pop)songwriter annex een wat zweverig, hoog zingend soort Dinosaur Jr. meets Dinosaur Sr. (Neil Young). En er zit soms echt een wereld van verschil tussen de onderlinge resultaten van dezelfde song op beide schijven. Alleen bij de meest stille liedjes, Freaky en Why Should I Want You, krijg ik bij beide versies kippenvel. Of de band met deze dubbelaar ooit nog de populariteit van toen zal bereiken, waag ik te betwijfelen, maar hun muziek niet meer serieus nemen, dat zou een grove belediging aan het adres van deze drie diehards betekenen. WILLEM JONGENEELEN