Neem het titelnummer: ingetogen gitaarspel, zachte keyboardklanken en Rice die zingt ‘It wouldn’t be the same as with you’. Dan een licht overstuurde gitaar, heldere pianotonen en een tweede stem. Entree bas en drums. ‘You could be my poison, my cross, my razorblade / I could love you more than life if I wasn’t so afraid’. Gas terug en… ontlading. Elk nummer dat volgt, smeekt erom uitgeplozen te worden. It Takes A Lot To Know A Man tikt bijna de tien minuten aan. De zangmelodie in het refrein is van grote schoonheid. Na vier minuten valt het liedje stil. ‘Why are you so afraid to lose’, vraagt Rice. ‘What is it you’re thinking that will happen if you do?’ Verschillende stemmen buitelen over elkaar heen, verstoren de balans. Dan volgt een verkenning van het oorspronkelijke thema op piano. Strijkers en blazers gaan ermee aan de haal, vrouwenstemmen vouwen zich om de melodie en een elektrische gitaar dringt zich kort op de voorgrond. De laatste twee minuten zijn voor de strijkers, die het stuk weemoedig uitluiden. Vergeleken met deze uitingen van compositorische geldingsdrang zijn de vooruitgesnelde single I Don’t Want To Change You en het verstilde Colour Me In niemendalletjes. Tuurlijk, Rice is een manipulator pur sang. Hij weet waar en hoe de tranen te halen zijn. Cynisme is hier echter ongepast. My Favourite Faded Fantasy is niet zomaar een teken van leven, het is Rice’ derde voltreffer op rij.