In het boek maakt de jonge hoofdpersoon langzaam kennis met zowel religieuze, sociale als seksuele onverdraagzaamheid en verliest uiteindelijk glorieus zijn onschuld. Volgens het Canadese gezelschap Arcade Fire is de titel(song) van hun tweede cd geen verwijzing naar dat boek. Maar het had gekund: op Neon Bible lijkt ook de band rond het echtpaar Win Butler en Régine Chassagne voorgoed zijn naïviteit kwijt. Het veelgeroemde debuut Funeral (2004) ging weliswaar over Zware Thema’s (leven, dood, religie, liefde, angst, onheil, dromen, bedrog) maar leek zich tegelijk te bewegen in een vacuüm, een tijdloos universum van het soort waarin ook iemand als Nick Cave graag zijn sociale drama’s en misdaadscenario’s situeert. Al klonk de soundtrack bij de Canadezen theatraler, triomfantelijker, bombastischer. Op Neon Bible trekt circus Arcade Fire, in een gedaante die nog altijd tussen rouwstoet en polonaise inhangt, de wijde wereld in. Om zich helemaal te pletter te schrikken natuurlijk, want het onheil is er niet minder om. ‘I don’t wanna work in a building downtown,’ zingt Butler in het qua toonzetting naar Bruce Springsteen neigende Antichrist Television Blues, waarna hij nog even de verschrikkingen van 11 september 2001 aanhaalt. Maar ook een song als Windowsill staat bol van de weerzin jegens de annoyances van de nieuwe eeuw (de helft van de zinnen begint met ‘don’t wanna…’), terwijl het eveneens Springsteen-esque Keep The Car Running klinkt als een achtervolgingsscène vol terroristische dreiging. De ontknoping, tegen het eind van de cd, blijkt te liggen in een nieuwe versie van No Cars Go, dat ook al op een titelloze EP van vóór Funeral stond. In die song – een van de beste van de plaat – wordt gerept van een plek, ergens op aarde, waar geen vliegtuig, boot of auto heengaat. De kinderfantasie als romantische ontsnappingsroute. Het intieme, atypische slotstuk My Body Is A Cage – terug naar het vertrouwde isolement? – past er wonderlijk goed achter. En de muziek? Wel, we noemden al Springsteen en da’s een veeg teken: de licht gejaagde Arcade-mengelmoes van pop, folk, (art)rock, blues, wave en gospel stijgt soms zorgwekkend boven zichzelf uit, terwijl de groep weinig moeite doet om de boel aan de grond te houden. Traploos van intiem naar extatisch en van feestelijk naar somber lukt nog steeds, maar de overheersende teneur is die van bombast, overdaad, ambitie. Misschien wel verklaarbaar, want Neon Bible moet dienen als brug naar een groter publiek (en da’s nu eenmaal vatbaar voor wat grote gebaren in beeld en geluid). Jammer alleen dat ‘t ten koste gaat van dat ene ongrijpbare element dat Funeral zo speciaal maakte: magie. ERIK VAN DEN BERG