Allereerst: Bono schrijft niet louter meer vanuit de eerste persoon. In een interview met het Britse blad Q liet hij zich ontvallen dat hij ‘Bono zat is, maar hij is Bono.’ Het resultaat is dat Fez – Being Born gezongen wordt vanuit het perspectief van een Marokkaans/Franse motoragent, die Parijs achter zich laat om naar de zuidelijkste punt van Spanje te reizen. En in plaatafsluiter Cedars Of Lebanon zien we een oorlogssituatie door de ogen van een correspondent, ‘squeezing complicated lives into a simple headline,’ zoals de tekst aangeeft. We horen bovendien veel terug van het verblijf van de groep in Marokko in de zomer van 2007. Het monumentale Breathe wordt opgesierd door oosters aandoende strijkers, terwijl de robuuste, licht unheimische klanken van Unknown Caller de sfeer meekrijgen van het Marokkaanse buitenhuis waar de band wekenlang neerstreek. De eigenzinnige kant van No Line On The Horizon komt naar voren in Get On Your Boots, dat zo op Pop had kunnen staan, de funky feel van Stand Up Comedy en de hoge uithalen en ‘baby baby baby’s’ van stadionanthem I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight (met dank aan gastproducer Will.I.Am van de Black Eyed Peas). De fundering van het album wordt als vanouds gelegd met vaste raadslieden Brian Eno en Daniel Lanois. Overduidelijk waart in Magnificent de geest van The Unforgettable Fire rond, domineert een sterk verzwaarde Bo Diddley-beat (die we nog kennen van Desire) het titelnummer en doen zware bassen, een volle orgelsound en een refrein dat naar gospel riekt het zeven minuten durende Moment Of Surrender uitgroeien tot emotioneel hoogtepunt van de plaat – zoals Walk On en Sometimes You Can’t Make It On Your Own dat op de vorige twee albums waren. Het is op dit moment moeilijk te bepalen of No Line On The Horizon het laatste deel is van een trilogie of juist de eerste stap in een nieuw hoofdstuk. De bestanddelen zijn nagenoeg hetzelfde, doch op veel vlakken anders toegepast. Het is de gebruikelijke Grote Rocksound die overheerst en hoewel U2 bij vlagen verrast, is No Line On The Horizon niet de plaat geworden die alle andere U2-albums overbodig maakt. Is dat erg voor een band die al bijna dertig jaar uitmuntend werk aflevert en haar twaalfde langspeler dik boven de middellijn ziet eindigen? ‘Als we dit goed aanpakken, dan wordt 2009 ons jaar,’ verklaarde Bono eerder dit jaar in Q. Wat ons betreft krijgt U2 wat het toekomt. WILLEM BEMBOOM