En nu? Nu is hij doodleuk verkast naar Parijs en ligt hier Rouge, zijn tweede album. Die heeft niet voor niets een titel in de taal van zijn nieuwe woonplaats (al schreef Azier de boel ook in Berlijn en alhier in Nederland). Het ligt er soms zelfs iets te dik bovenop: het wufte van Parijs, mee verklankt op zijn herontdekte piano, versus het streng-elektronische van Berlijn op Hylas. De stemming is er meteen een stuk ingetogener van geworden. Pas bij Gold, de sterke nieuwe single, is het pathos van weleer er weer, om vervolgens in Crucify grandioos en stijlvol uit de bocht te vliegen. Berlin is dan weer een fraaie liefdesverklaring aan zijn vorige woonplaats en wat die hem heeft gebracht: ‘I would swear you are the best of dark and bright’, op een vlotte dansbeat en omgeven door gesmeerd klinkende koortjes. Ja, gesmeerd is wel het woord voor Aziers opvattingen van Europese popmuziek: Rouge is een statement voor enigszins gladgestreken popliedjes, die mooi tot leven komen dankzij fijnzinnige details in de productie (Dan Levy had die touwtjes in handen). Nummers als Sandcastle (Queen ontdaan van het pathos) en Concubine laten horen dat Azier zo’n sterk versoberde richting wel kan hebben. Zo is Rouge toch een fraaie tweede stap (want die EP, daar hebben we het verder niet over), een stap vooruit. En welke hoofdstad krijgen we nu?