De groove is terug, al lijkt Sciencing in weinig op wat eraan voorafging. Openingstrack en eerste single I’m Not Who You Think You Are is alvast ongekend stevig en angstaanjagend (zie de clip van regisseur Jonas Govaerts, bekend van de horrorfilm Welp), maar niet representatief. Vanhamel gaat op dit grotendeels in Costa Rica opgenomen album weer heerlijk breed. Zoals hij dat feitelijk ook op debuut Outside The Simian Flock (2001) deed, maar nu meer dan vijftien jaar verder in tijd en muzikale ontwikkeling. In veel tracks pakt Vanhamel opvallend langgerekt uit. Hij lijkt zich niets van radioformats of andere ongeschreven regels in de popmuziek aan te trekken. Naast funky passages, neo-psychedelica, dreampop, smerige indierock, elektronica en voortdenderende ritmes is er veel aandacht voor subtiele details in tracks over verwoesting, vertwijfeling, het herontdekken van de liefde en het herpakken van jezelf. Een van de hoogtepunten vormt het in eerste instantie monotoon overkomende maar schitterend opgebouwde Little Boy Blue, dat zo als soundtrack bij een western van Tarantino dienst zou kunnen doen. Verder horen we een verschroeiend sterke, uit het Woodstock-tijdperk stammende gitaarsolo, ritmiek die van LCD Soundsystem had kunnen komen en songs die op het soloalbum van Vanhamel (2007) of een plaat van Bran Van 3000 niet hadden misstaan. Kortom, er gebeurt veel en niet alles is radiovriendelijk of toegankelijk, maar de conclusie mag luiden dat de vroegere wonderboy Vanhamel het gelukkig wel weer allemaal dik voor elkaar heeft. Champagne!