Want die kant lijkt het op te gaan met zijn derde cd Ta Det Lugnt en dat mag gerust opvallend genoemd worden. Wie komt er anders anno 2006 nog aanzetten met groovende, psychedelische folkrock met bluesinvloeden? Juist ja. Ejstes is dan ook een oude ziel in een jong lichaam en doet daarmee een beetje aan onze eigen Willem Bemboom denken. Naar verluidt is de Zweed pas 26 en daarmee veruit te jong om Led Zeppelin ooit bewust te hebben meegemaakt. Toch doet zijn muziek als Dungen daar meer dan eens aan denken. Met dank aan zijn vader, een muziekleraar die hem in aanraking bracht met de Zweedse folkmuziek uit de jaren zestig en zeventig. Via die weg ontdekte hij ook de rockmuziek uit dezelfde periode en was zijn lot bezegeld. Dankzij zijn fanatisme is Dungen praktisch een eenmansband, waarbij Ejstes nagenoeg alles zelf inspeelt en ook de productie voor eigen rekening neemt. Het levert dertien mooi uitgesponnen nummers op, waarin niet alleen de gitaar de hoofdmoot vormt, maar ook ruimte is voor piano of fluit. En de enkele keer dat Dungen zich te buiten gaat aan capriolen op de zes snaren doet hij eerder denken aan Hendrix dan aan Page. Luister maar eens hoe hij zijn gitaar laat gieren in het lange Du E För Fin För Mig. Jimi had het zo kunnen spelen tijdens een van zijn geïmproviseerde jams. Daar doen wel meer nummers op dit album aan denken, zonder dat je een moment het gevoel hebt dat Dungen de draad kwijt is. Dat is een knappe prestatie. Het feit dat Ejstes in het Zweeds zingt stoort geen moment. Daar is de muziek te spannend en avontuurlijk voor. JASPER VAN VUGT