ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Pas 27 lentes jong, twee albums op zak, maar nu al verantwoordelijk voor een unieke sound, die zowel talloze nieuwkomers als de huidige garde grote popsterren heeft beïnvloed. Een geluid waarin de warmte van soul en de kilte van electro hand in hand gaan. En waarin stilte een even belangrijk instrument is als bijvoorbeeld piano, drumcomputer en synthesizer. Ja, de ingrediënten die Blake in zijn muziek gebruikt, kunnen we inmiddels uit ons hoofd oprakelen, maar wat hij ermee weet op te dienen, gaat ons voorstellingsvermogen opnieuw te boven. The Colour In Anything, zijn derde en meest complete plaat, is een caleidoscoop van klanken, opgedeeld in magistrale liedjes die zich als de mooiste bloemen ontvouwen. Hoogtepunten zijn er te over, te beginnen met Love Me In Whatever Way, waarin Blake publieksgeluiden als onderlegger voor zijn gelaagde zang en minimalistische pianospel gebruikt. Een aanzwellende draaikolk van synths sleept zijn geëmotioneerde stem gaandeweg steeds verder de diepte in. Een prachtige tekst heeft deze hypermoderne ballad ook. Iets wat eveneens moet worden opgemerkt over het licht gospelachtige Choose Me, de bezwerende opener Radio Silence en single I Need A Forest Fire, een voorbestemd duet met die andere blanke falsettozanger, Justin Vernon van Bon Iver. Voor al deze nummers en de rest van The Colour In Anything geldt overigens dat de sfeer weer typisch James Blake is. Zijn liedjes zijn wonderschoon en gevoelig zoals de intiemste soulmuziek kan zijn, maar bij bijvoorbeeld Timeless, Modern Soul en het met Frank Ocean geschreven Two Men Down liggen club en dancehall nooit ver uit de buurt. Tevens is er geen andere muzikant die zó uitbundig met geluiden experimenteert en het allemaal toch zo natuurlijk kan laten overkomen. The Colour In Anything is het bewijs dat anderen Blake’s stijl wel kunnen na-apen, maar dat niemand zoals klinkt zoals hij. Plaat van het jaar? Waarschijnlijk wel.