Met als verkeerde been natuurlijk die lekker hysterische single Drunk Girls, een kruising tussen Boys Keep Swinging van David Bowie, Girls & Boys van Blur en Meisjes van Raymond van het Groenewoud (‘Drunk girls / Like to file complaints / Drunk girls / Wait an hour to pee’). Overigens ligt Bowie wel vaker op de loer: de manier van zingen in One Touch, die loeiende gitaar in All I Want (die we kennen uit Heroes) en de ritmiek van Somebody’s Calling Me, geleend van Nightclubbing van Iggy Pop uit, juist, diens Bowie-periode. Maar ook de sequencers van het merk Moroder staan regelmatig lekker mee te pompen (One Touch, I Can Change) en wie in Pow Wow en Home géén Talking Heads anno Remain In Light hoort, moet dringend bijgeschoold. Maar al dat jatwerk zien we glorieus door de vingers, want het gaat hier natuurlijk wél om James Murphy, de man die het minst aansprekende nummer op zijn nieuwe cd doodleuk You Wanted A Hit noemt en daarmee zijn cool for life-status weer eens onderstreept. ‘You wanted a hit / Well, this is how we do hits.’ Desondanks is het in LA opgenomen This Is Happening niet de beste LCD-plaat – dat blijft tot nader order Sound Of Silver. Murphy en zijn collectief leunen hier soms iets te makkelijk op beproefde trucs, waarvan de eindeloos opgerekte funkjam (let wel: funk volgens de LCD-doctrine, dus morsig en punky) de meest prominente is: vrijwel alle tracks finishen tussen de zes en negen minuten. Maar hij werkt natuurlijk wél, die alternatieve Wet van Murphy: stilstaan is geen optie. Klasse. ERIK VAN DEN BERG