Maar Lana pakte door. Born To Die kwam er en vanzelfsprekend viel ie tegen. Tuurlijk, práchtige tripmuziek maakte ze, vol Twin Peaks-doorkijkjes en vintage Hollywood-romantiek, intimiderend mooi en diep gezongen ook, maar na een liedje of zes had je ‘t wel gehoord. Born To Die duurde te lang, leunde te makkelijk op ‘warme’ strijkersarrangementen en steeds dezelfde samples en bezat amper variatie in klankkleur en tempo. Althans, zo vonden wij, zure critici. Het volk trok zich er niks van aan. Lana Del Rey werd een ster. Fast forward naar 2014 dan maar en meteen terzake. Ultraviolence, geproduceerd door Black Keys-voorman Dan Auerbach, duurt precies lang genoeg en is vrij van samples of al te krachtpatserige arrangementen. Auerbach trommelde simpelweg een stel sessiemuzikanten op, ging soms eens venijnig los op zijn gitaar (Shades Of Cool, Money Power Glory) en bouwde zo een prettig organisch decor voor dat nog altijd machtige stemgeluid van zijn opdrachtgeefster, die sowieso verdomd goed wist wat ze wilde: één tempo, één toonsoort. Elf songs lang. Dat kun je dus weer kwalificeren als traag en eenvormig, maar je kan het ook beschouwen als signaal dat de artiest gefocust en vastberaden is. Op Ultraviolence doet Lana Del Rey doelbewust geen enkele poging om te experimenteren met vormen die ‘afwijkend’ of ‘hip’ zijn. Dit is wat ze wil, dit is wat ze doet, ze is er goed in en heeft er de stem voor, take it or leave it. Een verleidelijke premisse. En wie in haar soms behoorlijk geestige en vrijpostige teksten duikt, ontwikkelt al snel nóg meer sympathie voor de eigenzinnige Amerikaanse. Zeker, veel van haar songs gaan in beginsel over de liefde, maar alles wordt met veel zelfspot gesitueerd in een wereld die draait om geld, carrière, beroemdheid, begeerte, macht, seks en terloops ook de muziekbiz. Titels als Money Power Glory (een van de sterkste songs hier), Old Money en Fucked My Way Up To The Top zeggen genoeg. Hoe Lana vervolgens in Brooklyn Baby het gemiddelde hipstermeisje typeert is al helemaal onbetaalbaar (‘Well my boyfriend’s in the band / He plays guitar while I sing Lou Reed / I’ve got flowers in my hair / I get down to beat poetry’) en dan getuigt het slotnummer ook nog eens van historisch besef: een gedragen cover van het via Nina Simone bekend geworden The Other Woman. Over een ándere vrouw gesproken: wie er wat moeite voor doet, leert er op Ultraviolence onverwacht eentje kennen. ERIK VAN DEN BERG