En gelukkig maar. World Peace Is None Of Your Business is niet alleen een typische Morrisseyaanse titel, het is uiteindelijk toch ook een van z’n sterkere soloreleases. Dat geldt vooral voor het tweede deel, waarop de levende legende de platitudes van de songs ervoor (met name die in het belerende titelnummer) beter weet te omzeilen. Grootste winst boekt Morrissey ditmaal met de arrangementen, die een stuk prikkelender klinken dan de platte invulling op voorganger Years Of Refusal (2009). Dat is mede te danken aan gastmuzikant Gustavo Manzur, die de plaats van Morrissey’s oude metgezel Alain Whyte inneemt en onder meer castagnettes, trompetten, accordeons en een didgeridoo naar de studio sjouwde. Aangevuld met knerpende gitaartjes, flamenco-accenten, ondefinieerbare noise, ruis en ritmewendingen maakt dat World Peace een stuk kleurrijker en gewaagder dan z’n laatste uitgaves. Inhoudelijk is het business as usual en passeren bekende thema’s als dierenleed, eenzaamheid en isolatie wederom de revue. Maar zoals gezegd, minder subtiel dan voorheen. Met als treffendste voorbeeld The Bullfighter Dies, een vrij kinderlijke aanklacht die – zoals de titel al doet vermoeden – weinig aan de verbeelding overlaat en even doet vrezen dat Morrissey tegenwoordig vooral populistische slogans aan elkaar rijgt. Dan intrigeren het akoestische (verkrachtings)dramaatje Smiler With Knife, het folky Mountjoy en het afsluitende wiegeliedje Oboe Concerto, waarin ouderdom en de dood figureren, toch net even wat meer. Verwacht geen uitschieters en nee, het niveau van het onlangs opnieuw uitgebrachte Vauxhall And I wordt al helemaal niet gehaald, maar een obligaat teken van leven is World Peace gelukkig zeker ook niet geworden. RAYMOND ROTTEVEEL