Laten we ook niet vergeten dat de eerste reünie in 2012 geen onverdeeld succes was. Op de paar festivals die de heren toen speelden, zagen we een ongeïnteresseerde en ongeïnspireerde band. En deze tweede reünie was toch ook alleen bedoeld om wat extra centjes op te halen? Veertig euro voor een punkshow? Hoe niet-punk is dat? Toen werd het 22 maart en plugden de vier overgebleven leden en oud-Sparta-gitarist Keeley Davis, die was opgetrommeld om zijn oude bandmaat Jim Ward te vervangen, voor het eerst de instrumenten weer in. De reviews van de show in Santa Ana, Californië waren positief. Wat heet: At The Drive-In speelde de pannen van het dak als we de verhalen mochten geloven. Ook de recensies van de shows in bijvoorbeeld Dublin en Londen eerder deze week logen er niet om: het was fantastisch geweest. En dus is de spanning voelbaar vanavond in de Melkweg. Gaan we het dan toch nog meemaken?

Het antwoord is ja, we maken het mee. Want At The Drive-In geeft vanaf opener Arcarsenal vol gas. Frontman Cedric Bixler-Zavala stuitert over het podium, zelfs zijn onechte broer Omar Rodríguez-López heeft er zin in, bassist Paul Hinojos is onverstoorbaar als altijd en drummer Tony Hajjar houdt het tempo hoog. En Davis? Die zorgt ervoor dat we Jim Ward na twee nummers stiekem al vergeten zijn. Ondertussen ontploft de zaal. At The Drive-In weet wat we vanavond willen horen en dus ligt de nadruk op Relationship Of Command. Maar liefst negen nummers van die plaat komen voorbij, aangevuld met een paar tracks van In/Casino/Out en EP Vaya. Het geluid is goed, de stem van Bixler stukken beter dan we de laatste jaren van hem gewend waren en Rodríguez-López en Davis vangen het gemis van de tweede stem van Ward meer dan efficiënt op.

Bij de aankondiging van de reünie beloofde At The Drive-In ook met nieuw werk te komen. Daar horen we vanavond nog niets van en misschien is dat maar beter ook. Even dwalen de gedachten af naar Refused, die enkele jaren geleden ook een succesvolle comeback maakten. De fout die de Zweden maakten, was het uitbrengen van een nieuwe plaat. Afgelopen week stonden ze voor een driekwart lege tent op Paaspop te spelen. Sta je dan met je legendarische punkplaat, te smeken of dat beetje publiek dat er wel is een beetje leuk mee wil doen. At The Drive-In hoeft nergens om te smeken, want ondanks dat de zaal voornamelijk uit dertigplussers bestaat, wordt er gedanst en meegezongen alsof iedereen nog achttien is.

Het enthousiasme dat we vanavond op het podium zien is oprecht. Van twee kampen binnen de band is geen sprake. Bixler neemt zelfs uitgebreid de tijd om Hinojos en Hajjar (kamp Sparta) te bedanken. We moeten namelijk weten dat het niet altijd makkelijk is geweest de afgelopen jaren, maar dat de bassist en drummer er toch maar mooi voor gezorgd hebben dat ze hier vanavond staan. Ze krijgen een knuffel van de zanger, die sowieso op zijn praatstoel zit vanavond. Hij complimenteert een fan op de eerste rij met zijn ketting en een ander met zijn Wipers-shirt. De band heeft dan net enkele coupletten van Wipers-klassieker Doom Town gespeeld, als leerzaam intermezzo. ‘Wipers. En Dead Moon. Luister die platen’, onderwijst Bixler de zaal. Vlak voor het einde neemt hij nog de tijd om twee vrienden te bedanken, bij wie de band tijdens hun eerste shows in Nederland altijd mocht blijven slapen. Het aan hun opgedragen Napoleon Solo zorgt voor een van de onverwachte hoogtepunten van de avond.

Niets kan de pret drukken vanavond. Zelfs het uitrekken van nummers als Lopsided en Quarantined werkt, sterker nog: we zouden ons zorgen maken als Rodríguez-López niet een beetje zou staan freaken. Verder houdt At The Drive-In het bondig vanavond. Geen toegift, geen nummers van voor 1998, geen opsmuk. Als de laatste tonen van One Armed Scissor wegsterven staan zowel band als publiek met een grote glimlach na te genieten. Dit was zo’n avond waarop alles klopte.

Openingsfoto: Joshua Mellin (CC) (gemaakt bij een ander concert)

Gezien: 31 maart 2016, Melkweg, Amsterdam