Streng is de controle vanavond aan de poort. Tassen moeten door scanners, zakken moeten worden leeggehaald. Zelfs het personeel dat vanavond in de Ziggo Dome werkt is bij binnenkomst stevig gefouilleerd. Het lijkt allemaal sterk op de veiligheidschecks op luchthavens; een beetje onwennig en een tikkeltje zenuwachtig ondergaan de bezoekers vanavond dit lot. Dat één van de jongens achter ons in de rij met zijn zwarte rugzak zo aan de aandacht van de vele beveiligers ontsnapt en naar binnen wandelt, stelt helaas niet echt gerust; hoe veel veiligheidsmaatregelen ook, echt waterdicht zal het systeem op deze manier niet worden.

De boze buitenwereld blijft verder gelukkig buiten de deur in de Ziggo Dome, die wel heel slecht gevuld blijkt voor voor de Britse band Alt-J. De hype lijkt een beetje te zijn gaan liggen, na twee eigenzinnige popalbums en een flink aantal goede singles. Niet dat de band aandacht besteedt aan de gesloten tweede ring, de mager gevulde eerste en de halflege vloer. ‘We vinden het fijn om hier te spelen’, wordt medegedeeld vanaf het podium, een paar keer zelfs – en dat is dan ook meteen het enige dat gezegd wordt.

Parijs? De vrije wereld? Het opeens bedreigde voorrecht om bij concerten te zijn zonder je bang te hoeven voelen? Alt-J zegt er niets over. De band begint, iets na negen uur, en het eindigt, voor elven, zonder hint naar de staat van de wereld te hebben gegeven. Business as usual is dit optreden, en dat voelt toch een beetje vreemd in deze tijden van verwarring. Van een intelligente band zou je meer verwachten, een beetje strijdbaarheid misschien zelfs wel.

Maar vooruit, de muziek dan. Tegenwoordig klinkt Alt-J, wiens bandleden naast elkaar vooraan het podium staan opgesteld, als een geoliede machine. Neem zo’n moderne klassieker als Matilda, in de Ziggo Dome onthaald met luid gejuich: die klinkt live dus net zo goed als op plaat. Alt-J speelt vanavond perfecte replica’s van z’n eigen studioversies en die replica’s zijn fijn om te horen, maar omdat in de massaliteit van de Ziggo Dome de afstand tussen publiek en muzikant nogal groot is word je er door het ontbreken van een beetje persoonlijkheid niet veel wijzer van. Een andere band met zo’n nummer opbouwen dan je al had lukt vanavond niet: het enige dat je kunt doen is beamen dat de band het dus live ook kan. Alleen de beste nummers bezorgen je meer gevoel dan dat, met Tessellate voorop: die pianotoetsen waar dat nummer mee opent gaan fraai door merg en been.

Indrukwekkend in de Ziggo Dome is overigens ook de bak bewegende lichtschermen op het podium; Alt-J op arenaformaat mag wat kosten. Alt-J houdt van Amsterdam, we horen ze het nog een paar keer zeggen naarmate de avond vordert. Toch lijkt het een beter idee om volgende keer weer een zaal van bescheidener formaat te kiezen. Deze Ziggo Dome was echt een paar fikse maten te groot.

Door: Anton Slotboom / fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 19 november 2015, Ziggo Dome Amsterdam