Killer Mike en El-P zijn duidelijk naar Amsterdam gekomen om een feestje te bouwen, niet om een statement te maken. Dat is op zich helemaal niet erg, de heren zijn namelijk érg goed in het bouwen van een feestje, maar het wringt af en toe wel een beetje. Tuurlijk, Mike heeft het wel een paar keer over politici, ‘motherfuckers who love to ruin the world’, en met songs als Lie, Cheat, Steal en A Report To The Shareholders, staan er echt niet alleen maar fuifnummers op de setlist. Toch hadden we graag wat van het activisme en punk-achtige woede van nummers als 2100 en Kill Your Masters gehoord.

Dan hebben we genoeg gezeurd, want ook met een vrij luchtige setlist is Run The Jewels een live-act waar je u tegen zegt, Mike en El vuren dermate veel knallers op het publiek af dat het moeilijk is om je voor te stellen dat al dit materiaal echt van een groep met nog maar drie albums komt. Vroeg in de set slaat vooral het blokje Blockbuster Night Part 1 en Oh My Darling Don’t Cry, beiden afkomstig van Run The Jewels 2, in als een bom, maar ook nieuwe tracks als Call Ticketron breken de tent af. Het helpt dat de twee frontmannen naast uitstekende rappers ook uiterst charismatisch zijn, het speelplezier spat er vanaf. Bovenal blijkt vanavond echt hoe goed de twee op elkaar ingespeeld zijn.

De camaraderie tussen de twee werkt aanstekelijk. Het voelt echt alsof er twee beste vrienden op het podium staan. Mede daardoor voelt het ook oprecht als de fans die de groep al sinds het eerste uur steunen ontelbare keren worden bedankt. Ondanks alle overdreven boasts en beledigingen (de persoonlijke favoriet van ondergetekende: ‘you can all run naked backwards through a field of dicks’) die, met een knipoog, in de nummers voorbijkomen, is de sfeer erg gemoedelijk. Onder luid applaus verkondigt Killer Mike bijvoorbeeld dat alle mannen in de zaal alle vrouwen in het publiek die niet bij hen horen met rust moeten laten. Dat die nobele feministische boodschap vervolgens enigszins teniet wordt gedaan doordat diezelfde Killer Mike even later tijdens Love Again (Akinyele Back) de hele zaal ‘she got my dick in her mouth all day’ laat scanderen, zien we maar even door de vingers.

In de toegift gaat door het explosieve Close Your Eyes (And Count To Fuck) het dak er nog een keer af. Het daaropvolgende Down, zo ongeveer het rustigste nummer uit hun repertoire, is op papier misschien geen ideale afsluiter, maar het werkt vanavond uitstekend. In de openhartige tekst blikken Mike en El terug op de donkere dagen van hun leven en bedanken ze de fans, die er voor gezorgd hebben dat ze staan waar ze nu staan. Daarmee is het nummer een perfecte apotheose van een show waarin Run The Jewels geen grootse statements maken, maar vooral hun eigen succes vieren. Het is ze van harte gegund.

Door Reinier van der Zouw / Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 5 april 2017, Melkweg, Amsterdam