McKenna en zijn band, de gemiddelde leeftijd komt niet boven de twintig, worden onthaald met verrassend veel gegil. Bitterzoet blijkt gevuld met meisjes die in de zelfs voor zo’n jongeling opvallend jongensachtige McKenna een indie-idool gevonden hebben en al de hele middag voor hem in de rij hebben gestaan. De confettikanonnen, vlaggen en teddyberen die de Brit vanuit het publiek worden toegestoken maken het wellicht wat lastiger om de show volledig serieus te nemen. Soms komt het geheel, bijvoorbeeld ook omdat de Brit zelf ballonnen heeft meegenomen, over als een kinderfeestje (een heel cool kinderfeestje, dat dan weer wel). Toch werkt dat ‘gebrek’ aan volwassenheid – je kunt ook niet meer verwachten – vooral verfrissend en veelbelovend. McKenna zelf blijkt zich behendig te kunnen bewegen tussen genie en gimmick.

Een genie, ja. Want de tiener heeft al meer sterke songs op zak dan de meeste Britse doorbraakbandjes van de afgelopen jaren bij elkaar. En dan is hij ook nog een rasechte rockster, zo een met glitters op z’n snoet en een witte spijkerbroek. Bowie zou trots zijn als hij het zag. Als een volleerd rockensemble openen McKenna & co. met hun grootste hit: Isombard, waarmee de Britten zelfs een klassieke baspartij en teksten over Fox News in een aanstekelijke verpakking weten te presenteren. Na het eveneens bekende Bethlehem is het ijs definitief gebroken, zijn de heupen gewiegd en de keeltjes gesmeerd.

Dat blijkt de moeite, want als McKenna in de tweede helft van de show wat minder wordt overstemd door zijn – overigens belachelijk strakke – begeleidingsband, steekt het publiek hem soms naar de kroon. Alle nummers worden meegezongen: van Basic, dat eigenlijk te briljant is om een B-side te zijn, tot nog niet uitgebrachte albumtracks als Mind. Die laatste is een van de aangename akoestische ballads die McKenna bezit en waarmee hij in een sterk opgezette set voor afwisseling zorgt.

Een vermakelijke set is het sowieso. Declan McKenna is een posterboy zonder patserige poses die tussen de nummers door lurkt aan een flesje bier waarvoor hij waarschijnlijk zijn paspoort heeft moeten laten zien. De ontwapenende Brit en zijn band vatten het beste van de Britpop samen, maar zijn wel een synopsis met eigen smoel. Dat is zelfs zonder het oog op hun leeftijd bewonderenswaardig binnen dat genre, waarin het soms aan originaliteit lijkt te ontbreken. Rock hoeft natuurlijk niet gered te worden, maar wie weet is Declan McKenna, die na heerlijke hits als The Kids Don’t Wanna Come Home en afsluiter Brazil letterlijk op handen gedragen wordt, degene die het genre weer op een geloofwaardige manier groot kan maken.

Het is dan ook te hopen dat Declan McKenna zich zo dynamisch door zijn doorbraak weet te dansen als vanavond op het podium. Dat hij zijn weg weet te vinden tussen middenmoot en mainstream. Dat zijn teksten over politiek, religie en de persoonlijke problemen van jongeren niet alleen worden bestudeerd om meegezongen te worden. Dat lijkt nu nog het geval, gelukkig. Rechts knikt een man met David Bowie-shirt goedkeurend, links lurkt een meisje half huilend de restjes bier uit eerdergenoemd flesje. De wereld die Declan McKenna zo graag wil veranderen, ligt nu al aan zijn voeten.

Fotografie: Arend-Jan Hermsen

Gezien: 2 juni 2017, Bitterzoet, Amsterdam