We beginnen de dag bij Maggie Rogers (13:30 uur, Teddy Widder) Haar doorbraak kwam toen ze Alaska aan Pharrel Williams liet horen op de universiteit van New York. Hij vond ‘m leuk en het nummer schoot de radio’s op en de hitlijsten in. Op dat YouTube-filmpje is ze nog een normale meid. Het type waar het cliché The Girl Next Door voor is uitgevonden. In de Teddy Widder is ze dat niet. Ze komt op in een blauw acrobatenpakje met zilverkleurige slierten en start haar set volledig a capella. Na dit krachtige begin brengen de drie meegebrachte bandleden de beat erin. Rogers begint te dansen: de slierten zwieren, haar lach is gul en onweerstaanbaar. We worden (niet zo) stiekem hopeloos verliefd, helemaal als ze niet uit haar worden komt omdat ze compleet overweldigd is door het volume van de tent. Verderop in de set blijkt dat ze ook nog eens gitaar kan spelen. Op die momenten neigt haar meer naar folkrock. Als ze wel helemaal uit haar woorden komt zegt ze ook nog eens zinnige dingen: ‘Dit is mijn derde festival. De festivalcommunity inspireert en stemt hoopvol omdat we hierdoor zien dat we met als mensheid meer met elkaar gemeen hebben dan we misschien denken.’ Wijze woorden van de 23-jarige, die ook aankondigt de hele dag in Beuningen te blijven. Als we later een foto van een blije Maggie op een kayak in het meer voorbij zien komen, willen we bijna gaan zwemmen. Het is dat het blokkenschema zo vol staat. (JS)

Hamilton Leithauser (14:10 uur, Fuzzy Lop) wil de organisatie van Down The Rabbit Hole graag bedanken. Gisteren heeft ‘ie al in het publiek staan kijken naar Fleet Foxes, vandaag heeft het festival ook nog zijn maatjes Spoon en Father John Misty geboekt. Het geeft enigszins aan tot welke groep artiesten de Amerikaan behoort. Leithauser was frontman van The Walkmen en ontwikkelde zich solo tot een stille sensatie. Of nou ja, stil? Dat is het hem nou juist: Leithauser beschikt over een paar van de beste stembanden die de rockwereld op dit moment rijk is. De verrassend vrolijke Amerikaan dwingt zijn stem steevast net boven zijn bereik uit te stijgen, waarbij de zijn nekspieren zich aanspannen en hij getergd aan de traanbuizen trekt. Melancholisch zijn nummers als A 1000 Times en In A Black Out namelijk ook; ze geven zowaar meer mogelijkheden om weg te dromen dan het gemiddelde campingluchtbed waarvan de vrij talrijke toeschouwers vanmorgen opstonden. Die romantiek is vooral te danken aan ex-Vampire Weekend-lid Rostam Batmanglij, met wie Leithauser zijn soloplaten maakt. Batmanglij is er zelf niet bij, maar zijn geest waart door de toetspartijen en nostalgische teksten van Leithauser, bijvoorbeeld over die uit de hand gelopen bruiloft die hij ooit bezocht. Met het lieflijke 1959 sluit de Grote Vriendelijke Reus de speeldoos, en met afsluiter A Peaceful Morning zijn set én – inderdaad – de vredige ochtend. (DB)

We hebben twee energieke gangmakers in de vorm van rapper Spank Rock en zangeres Eliza Wolfgramm – met baret en Jamaica-shirt – plus een stoere drumster genaamd Paris met een gouden pet op die flink hard slaat. Maar hoe het precies komt dat we vanaf begin af aan ons al afvragen hoeveel The Avalanches (15:20 uur, Teddy Wider) live doen, weten we niet. Want in principe zou het niet uit moeten maken: ze mixen immers alles wat los en vast zit en maken daarmee een op funk en psychedelische pop gebaseerde collage, compleet met vintage visuals. Maar er mist iets. En dat lijkt de Teddy Wider ook te voelen, hoewel het met enige regelmaat toch goed los gaat. Geven The Avalanches achter het podium van de tent misschien nog een concert in een zaal in spiegelbeeld achter deze? De bandleden lopen als ze klaar zijn met hun dingetje namelijk gewoon van het podium, of delen tijdens de nummers hun binnenpretjes met elkaar. Om een feestje te bouwen zoals de Australiërs dat graag zien mag het geheel best losjes zijn, maar iets meer moeite of passie had wel gemogen. Allereerst door hier in de Groene en grachtloze heuvels van Beuningen je publiek niet te begroeten met ‘Hello Amsterdam!’ Volgende keer beter. (TvdM)

Temples (16:10 uur, Hotot) stond in 2014 ook al op Down The Rabbit Hole en had toen het slechtst denkbare tijdslot: recht tegenover de tweede helft van de WK-kwartfinale van het Nederlands Elftal. De tent waar de psychrockers vandaag mee te maken hebben is een slagje groter als  drie jaar geleden. Is de band in die tijd genoeg gegroeid om deze te veroveren? Zeg maar gerust nee. De overtuiging is namelijk ver te zoeken. Het optreden is verder statisch en braaf. En hits? Die heeft de band op afsluiter Shelter Song na al helemaal niet. Doordat Temples niet alleen klinkt als Pink Floyd, maar er met hun jaren zeventig-uitstraling ook zo uit ziet, is het aanzicht wel even leuk, maar als er verder niets gebeurt dwalen de ogen al snel af. Er gaan vier strandballen door de tent. Zal er nog eentje bovenop de tv-camera’s landen? (JS)

Spoon (17:10 uur, Teddy Widder) is zo’n band die al twintig jaar degelijke (zeg maar gerust goede) albums uitbrengt, maar nooit echt keihard doorbrak. De Texanen laten vandaag op Down The Rabbit Hole echter met gemak zien wel degelijk een trouwe schare fans te hebben opgebouwd. Spoon speelt een strakke en speelse rockshow vol soul en frontman Britt Daniel ontpopt zich tot nonchalante doch nauwgezette festivalmenner. Heerlijk hoe hij tijdens I Ain’t The One theatraal op de grond gaat liggen, hoe hij de bekkens van drummer Jim Eno – geen familie van – vastgrijpt om ze te dempen, en hoe hij tijdens de show zijn haar telkens nog net wat ‘per ongelukker’ wrijft. En dan hebben we het nog niet eens gehad over alle hits die Spoon stiekem toch op blijkt te kunnen lepelen. Van het recente Hot Thoughts doet de titeltrack, met zijn gejaagde gitaarpartijen, het bijvoorbeeld uitstekend als opener, terwijl ook Do I Have To Talk You Into It direct aanslaat. Van oudere platen vallen vooral Do You, Inside Out en… eigenlijke alle andere nummers van de setlist op. Duurt even, maar dan heb je ook wat. Voor zien tiende album verdient Spoon eigenlijk een headlineshow op een Nederlands festival. Het enige wat er nog voor nodig is om dat mogelijk te maken is wat huiswerk aan publiekszijde. (DB)

Bij de gebroeders D’Addario van The Lemon Twigs (17:55 uur, Fuzzy Lop) is van te voren eigenlijk de enige vraag: heeft Michael – de jongste D’Addario –  genoeg energie vandaag? Niet dat er zonder zijn acrobatische sprongen en over de top-antics geen show is, dat zeker niet, maar het zet wel de kers op de taart en zorgt voor extra gegil. Brian – de oudste en gedurende dit eerste halfuur frontman – heeft er in ieder geval zin in en knalt in de rood belichtte Fuzzy Lop het ene na het andere chaotische prog-pop-nummer eruit. Met telkens net niet scheurende stem en driftig gitaargewapper trouwens. Bassiste Megan Zeankowski glimlacht en dat is meestal een goed teken, omdat ze dat in haar concentratie zelden doet. In de tweede helft heeft ze echter meerdere malen last van het geluid en enfant terrible Michael – die Brian heeft afgelost – ook. Michael is sowieso opvallend rustig en vanuit het publiek probeert een mannenstem met ‘We love you Michael!’ hem wat op te peppen. Het geluid blijft schel maar de zaal heeft het naar zijn zin en Michael zet zich eroverheen. Hij kijkt iedereen een aantal keer even doordringend aan en eindigt dan met een rol over de podiumvloer en zijn gebruikelijke afsluitende split in de lucht. Ons eindoordeel: stevige slagroomtaart met mini-kersje. (TvdM)

Soms heb je van die platen die echt wel de moeite waard zijn, maar eigenlijk te snel in het vergeethoekje raken. Vorige jaar uitgekomen Heads Up van Warpaint (19:00 uur, Teddy Widder) is er zo eentje. Een dansbaar en fris album vol fijne baslijntjes en samenzang. Setopener Whiteout is er bijvoorbeeld zo eentje, waardoor de Teddy Winder direct loskomt. Het zijn talentvolle dames, deze van Warpaint. Alle vier kunnen ze zingen en er wordt regelmatig van instrument gewisseld. Dansbaar en getalenteerd zijn ze al ziet het er soms wel een tikje nonchalant uit – als zangeres Theresa Wayman weer eens haar handen in de zakken steekt bijvoorbeeld. Vorig jaar op grote broer Lowlands was Warpaint al sterk, maar het heeft nu ook eindelijk het publiek echt mee. Er is eigenlijk niemand die stil staat en is er ruimte om lekker uitbundig te dansen. (JS)

Net als Moderat hecht Marius Lauber aan Duitse degelijkheid. Onder de naam Roosevelt (19:40 uur, Fuzzy Lop) rust hij niet voor hij perfectie bereikt heeft: zijn met disco doordrenkte debuut Roosevelt (2016) liet jaren op zich wachten, en het duurde ook even voor hij zijn liveshow precies passend had. Maar wat plukt hij er de vruchten van nu alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Lauber treedt aan met een brandnieuwe, uitgebreide band, volledig in het wit gestoken. Zelfs de roadie speelt een mopje mee. Het helpt wel: Roosevelt speelt op Down The Rabbit Hole zijn beste show tot nu toe op Nederlandse bodem. En ja, dat zegt best wat. Tot ver buiten de volle Fuzzy Lop wordt in de laatste zonnestralen van het weekend gedanst op zonnige baslijnen en zanglijnen, die een fijne bron van blijdschap vormen tussen de zware bassen die de Groene Heuvels al het hele weekend kaalslaan. Lauber vertaalt de nummers van zijn plaat niet alleen op een verdienstelijke manier naar het podium, hij voegt ook echt iets toe. Zo krijgt de sterke single Colours een soort Roosevelt-remix. Als daarna meteen meezinger Fever en Moving On volgen, is het dansbaarste blokje van Down The Rabbit Hole een feit. De voeten van veel festivalgangers zijn ongetwijfeld uitgeput, maar ze gaan voor Roosevelt nog even van de vloer. (DB)

Vanavond rond kwart voor tien heeft een twintigtal mensen Joshua Michael Tillman aangeraakt. Tillman, op het podium Father John Misty (20:50 uur, Teddy Wider), heeft dan al bijna een uur lang zijn meest interessante gentleman-poses aangenomen, rook van  zijn twee sigaretten door paarsroze licht laten beschijnen en het publiek as a friend gewaarschuwd voor watertekort. Dat publiek vindt het allemaal machtig mooi: een man met inhoud, stijl, een flinke baard en een air van onbereikbaarheid. Een man die bovendien zijn stinkende best doet vanavond om zijn cynische alter ego en zijn teksten over wat er allemaal mis is met deze wereld tot een intrigerende geheel te vormen. En dat lukt prima.

Al zijn woorden zet hij kracht bij met armgebaren, we horen donkere trompetten en Father John Misty vertelt dat wij in zijn hoofd wel degelijk onderdeel zijn van het menselijke virus dat hij vooral op zijn laatste album Pure Comedy schetst. Hij is daar zelf natuurlijk ook onderdeel van en daarom vragen we ons tijdens het met veel spanning en intensiteit opgebouwde When The God of Love Returns There’ll Be Hell To Pray af wat hij zelf nou graag zou willen zien. Een jonger publiek dat naar zijn boodschap wil luisteren in plaats van de met hem mee gillende dertigers, die hun frustratie over deze wereld van zich af zingen en zich afvragen waarom niemand anders dan zij doorhebben dat het slecht gaat? Of zou Tillman – of laten we zeggen: zijn personage Father John Misty – gewoon een beetje meer liefde nodig hebben? Wat meer aanrakingen? In dat geval zal hij tevreden zijn vanavond. Na het dramatische einde en hoogtepunt van een zeer geslaagd optreden –  I Love You, Honeybear – raken zijn fans hem letter met z’n allen aan. (TvdM)

Eerder op de dag was Hamilton Leithauser Down The Rabbit Hole nog dankbaar, nu mag de organisatie in zijn handjes klappen met Ho99o9 (21:30, Fuzzy Lop). Het Amerikaanse duo met drummer is namelijk vast begonnen met de afbraak van een van de tenten. Eaddy en theOGM doen hun naam eer aan met snoeiharde hip-hop slash punk en verleiden de volgestroomde tent al snel tot een fanatiek potje ‘de vloer is lava’. Het is altijd even wachten hoe acts vallen op Down The Rabbit Hole, maar met Ho99o9 treedt het festival in een gelukkig huwelijk. Wie het festival op een wat viezere, vuigere, vurigere manier wil afsluiten dan bij het veilige Oscar & The Wolf laat hier gewillig een ring om zijn vinger schuiven. Dat die ring eruitziet als een moshpit, soit. Men verlaat de grasvelden langs het meer en stort zich massaal in een laatste draaikolk van ledematen. Teksten horen we niet, maar af en toe krijgen we mee dat we moeten springen, beuken of bukken, en dat is eigenlijk het belangrijkste. Even uitrusten mogen we trouwens ook, bij Boris Gardiners Every N****r Is A Star (zoals gebruikt in Kendrick Lamars Wesley’s Theory). Daarna slaat Ho99o9 nóg harder de spijkers uit de podiumplanken. De eerste Wall of Death van Down The Rabbit Hole is de laatste, maar daarmee ook de lekkerste. (DB)

Oscar And The Wolf (21:45 uur, Hotot) als afsluiter van Down The Rabbit Hole; klopt dat wel? Waar eerder dit weekend een elektronische act en een folkband stonden, staat nu een pure popact als afsluiter. Zou deze headlinespot iets te maken hebben met de afzegging van Massive Attack of werden die juist op de plek van de ongelukkige Fleet Foxes verwacht? Hoe dan ook: vooraf twijfelde eigenlijk niemand aan de show van de Belgen. Dat zit wel goed.

Als we bij Father John Misty vandaan komen rennen, zien we frontman Max Colombie op een enorme kooi staan, zo’n vijf meter boven de rest van het podium. In de kooi zit de rest van de band gevangen. De visuals, komend vanaf een megascherm dat het hele podium beslaat, zijn fenomenaal. Een opvolger van succesalbum Entity is er nog niet, maar een hoop singles zijn er al wel. De beste daarvan, The Game, brengt de extraverte Belg vanaf zijn kooi en het werkt als een tiet. Doseren is key en daarom klimt Colombie al na twee nummers naar beneden, waar hij zich naar hartenlust kan uitleven op een voor hem neergelegde catwalk. Al valt het met die modeshow vanavond wel mee. De zanger draagt een lange witte jas over een zwart shirt en een zwarte broek, om zijn nek de vertrouwde gouden blingbling kettingen.

Het hele weekend horen wel al een hoop Vlaamse tongvallen, maar hoeveel Belgen er nu echt zijn, merken we pas in de overvolle Hotot. Elk nummer wordt met een oorverdovend gejoel ontvangen en zoals het hoort bij een popoptreden zingt en klapt de tent de hele show door. Klinkt misschien vrij standaard, maar dat is het écht niet. Geloof ons als we zeggen dat de tent compleet ontploft, op een manier zoals het dit weekend niet eerder deed. Als dé hit dan komt, is het feest rond. Van voor naar achter. Werkelijk niemand heeft de voeten op de vloer als Colombie de Hotot tot springen beveelt. Het is alsof Strange Entity het laatst overgebleven nummer op aarde is. Alsof het niets is is daar ook nog een stroom aan witte confetti en een rookkanon. Met deze megaproductie blaast Oscar And The Wolf Down The Rabbit Hole compleet van de sokken. Zo is de meest poppy act van het weekend ook direct de nummer één show van het festival. (JS)

Met de modeshow van Max Colombie komt een einde aan een veelzijdige edities van Down The Rabbit Hole. Het festival blijkt nog altijd wat wispelturig: het geklets van een deel van het publiek is er geregeld beter te horen dan het geluid van het podium. Het zijn kinderziektes waarvan het festival waarschijnlijk nooit echt genezen zal en die stiekem ook een beetje bij de driedaagse horen. We klimmen dan ook met een brede glimlach terug naar de bovenwereld. Down The Rabbit Hole is namelijk een veelzijdig festival dat vol zit met verrassingen en continu in beweging is: nieuwe veldjes om te vinden, nieuwe vlotten op te bouwen, nieuwe vrienden om te maken. De vierde editie van het vreugdevolle festival kende bovendien best veel meeste magische momenten op muzikaal gebied. De line-up wat wispelturig? Zie het liever als ‘voor ieder wat wils’. Over de afwezigen, Massive Attack en Anderson .Paak, hoorden we al snel niemand meer. Down The Rabbit Hole benadert langzaam maar zeker het gemeenschapsgevoel dat grote broer Lowlands zo groot maakte. En dan was het ook nog lekker weer. Tot volgend jaar!

Door Dirk Baart, Tim van der Mond en Jeroen Sturing / Fotografie: Lisa Boels

Gezien: 25 juni 2017, Down The Rabbit Hole, Beuningen