Supportacts Car Bomb en Code Orange warmen de toeschouwers vanavond letterlijk op. Omdat zo’n beetje elke vierkante meter bezet is, van vloer tot trappen en balkon, is het sowieso al zweten geblazen in de Ronda-zaal van het Utrechtse muziekcentrum. Wanneer Gojira om half tien opkomt onder begeleiding van beelden van een vulkaanuitbarsting, loopt het kwik nog verder op. En dan komt direct bij de eerste grooves van Only Pain ook nog eens het publiek in beweging, vooral vooraan bij het podium. De setting op de planken is sober, met links en rechts van het drumpodium vier speakerkasten met daarop batterijen met lampen. De achterwand is bekleed met een projectiescherm en vier stellages met ronddraaiende lampen.

De focus ligt duidelijk op de muziek, waarbij tijdens de eerste helft van de set behalve Magma vooral het album From Mars To Sirius uit 2005 goed vertegenwoordigd is. Het nummer The Heaviest Matter Of The Universe maakt zijn titel meer dan waar. Gojira dondert op hoog volume, zonder dat het geluid verzandt in een brij. Zelfs de veelgebruikte hoge gitaar-slides en het tapwerk op de halzen van beide gitaren sneeuwen niet onder. De groep heeft alle zaken op orde. En dan spelen de vier heren ook nog eens onnoemelijk strak. Drummer Mario Duplantier vervult een absolute hoofdrol. Elke klap van zijn machinale spel is raak, zijn bassdrums bulderen en techniek en spierkracht gaan hand in hand. Het zweet gutst van zijn ontblote bovenlijf. Geen wonder dat zanger/gitarist Joe Duplantier een T-shirt draagt met daarop een beeltenis van zijn jongere broer.

Behalve sterke songs heeft Gojira nog meer te melden. De groep staat bekend om zijn (milieu)activisme en onderstreept dat met zinsnede ‘When you change yourself, you change the world’ en het door walvisgeluiden en ?beelden ingeleide Flying Whales. Het publiek geniet, de vloer kolkt en alle hoofden knikken mee op maat van de muziek. Als Joe zich excuseert dat hij Utrecht niet kan uitspreken en de zaal liever aanspreekt met U, vindt niemand dat een probleem. Helemaal omdat hij niet alleen de setting prachtig vindt, maar ook alle aanwezigen. De afwisseling in cleane zang en brulvocalen wordt met hetzelfde gemak geaccepteerd. Tijdens Stranded zingen de toeschouwers het refrein zelfs luidkeels mee, om een nummer later een opblaaswalvis al crowdsurfend richting het podium te werken.

Net als de buldermetal begint te overdonderen, neemt Gojira even gas terug. Joe legt de toeschouwers uit dat ze zich niet druk moeten maken over wat geweest is of wat komen gaat, maar in het hier en nu te leven. Als Mario dan ook nog even naar voren komt om wat drumstokken de zaal in te gooien, gaat de tent helemaal op zijn kop. Bassist Jean-Michele Labadie springt wild in het rond, gitarist Christian Andreu gaat steeds verder vooraan staan en rookfonteinen en rood licht verhogen de sfeer. De groep maakt nog meer vrienden als Joe herinneringen ophaalt aan de eerste shows die de band deed in Nederland, samen met Textures. Hij lijkt oprecht verbaasd wanneer verschillende mensen aangeven bij die optredens aanwezig te zijn geweest.

Die vorm van bescheidenheid siert Gojira en wordt doorgetrokken in de hele show. Zo toont Mario met zijn drumsolo niet zomaar zijn kracht, het intermezzo voegt echt iets toe. Dat doen ook de begeleidende beelden, net als bij de stuwende, dreigende en met ronkende bas uitgevoerde tracks The Shooting Star en Toxic Garbage Island. De reguliere set eindigt met Pray, waarin de eigenheid van de groep nogmaals benadrukt wordt. Het gitaar- en drumspel, de grooves, de vocalen en de presentatie: de Fransen vormen een unieke entiteit binnen de hedendaagse metalbeweging. Geen wonder dat de zaal – als de groep na een veelzeggend ‘See you later alligator, in a while crocodile’ van het podium verdwijnt – de bandnaam luidkeels scandeert.

Bij terugkeer is de groep zichtbaar in zijn element. Net als bij het spotlight-moment van zijn broer, voegt ook de gitaarsolo van Joe iets toe aan de show. Geen gefreak of hoge uithalen, maar een stemmig stuk, dat de inleiding vormt tot afsluiters Oroborus en Vacuity. En passant complimenteert de frontman zijn Nederlandse fans nog met hun goede looks. Zelfs de lelijke mensen vindt hij ‘cute’. Met de zaal dubbel en dwars voor zich gewonnen, rest er niks dan dankwoorden. Elk van de vier leden doet zijn zegje. Mario en Christian benadrukken dat dit ‘met afstand de beste show van de tour’ was. Vergelijkingsmateriaal hebben we niet, maar op basis van het machtsvertoon van Gojira en de uitzinnige publieksreactie, geloven we de heren op hun blauwe ogen.

Door Wouter Dielesen / Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 26 maart 2017, TivoliVredenburg, Utrecht

Neem nu een abonnement op OOR en krijg gratis tickets voor Pinkpop, Dauwpop, Rewire of Blink-182.