Maarten Devoldere geniet op de vrijdag van Vestrock nog even van zijn Warhaus-periode voordat hij zich rond september op het schrijfproces van Balthazar V stort. Vriendin en zangeres Sylvie Kreusch heeft hij thuisgelaten, maar ook met z’n drieën gaat het de Belgen prima af. Het materiaal van het prachtige, lome We Fucked A Flame Into Being komt ook nu prima uit. Dat is best knap te noemen, omdat het rijke geluid – mede dankzij loops en dubs – ook op een festival overeind blijft. Het tijdstip zit de Gentenaar alleen niet helemaal mee. ‘Dit volgende nummer is nog ietwat rustiger, maar praat gerust voort’, vertelt Devoldere voor The Machinery en dat is eigenlijk wat het vandaag is: prettig achtergrondmuziek.

Ook dit jaar is de Basiliek in het centrum van Hulst weer onderdeel van het festival. De grote kerk is ideaal terrein voor Joep Beving. De klassiek pianist speelt in de Sint-Willibrordusbasiliek materiaal van zijn eerste album en is een welkome afwisseling voor het festivalgedruis. 

Dat Racoon op Vestrock staat is eigenlijk niet meer dan logisch. Zeeuwen met ambachtelijke liedjes waarvan het publiek het gros toch wel ergens een keer gehoord heeft, beter kan het toch niet voor dit popfestival? Een thuiswedstrijd voor de band die ondertussen toch al twintig jaar actief is, en dat is goed te zien. Zanger Bart – die terwijl de band wordt aangekondigd nog bij de dixie backstage met z’n kleine Bartje in de hand staat – viert vreemd gebarend en bewegend z’n eigen feestje. Zijn voorkomen werkt af en toe behoorlijk op de lachspieren. Ontspannen is het sleutelwoord van de set. En veilig, dat is het natuurlijk ook.

Het labeltje ‘veilige boeking’ mag ook op Jett Rebel: als je hem boekt weet je als festivalorganisator precies wat je kunt verwachten. Voor de bezoeker geldt eigenlijk hetzelfde. Vermakelijk is de bekende mengelingen van popinvloeden als Michael Jackson en Prince zeker en Jelte Tuinstra zit er vanavond lekker in. Verrassend is de Nora Jones cover Don’t Know Why tegen het einde van de set.

De zaterdag begint voor ons rond een uur of twee in de lege tent. Belachelijk vroeg natuurlijk, centrum Hulst bleek de avond daarvoor een uitstekende plaats voor een afterparty. Spijkers in het hoofd of niet, bij Palace Winter is het fijn vertoeven. Op Eurosonic waren ze al goed – met daar voornamelijk Tame Impala-achtige toets- en baspartijen – maar op Vestrock gooien ze het over een iets andere boeg. De band laat zien ook ambachtelijke popliedjes te kunnen spelen, wel met een eigen sausje met galm en delay en komt hiermee uit in het straatje van bijvoorbeeld The War on Drugs. Dat de tent helemaal leeg is bewijst andermaal dat er nog een lange weg te gaan is, maar talentvol zijn ze zeker.

Voor de in Gent wonende Eefje de Visser is Hulst de ideale afsluiter van haar tour. Na dit optreden gaat de blik op het schrijven van nieuw materiaal en is er tijd voor een adempauze. Afgelopen anderhalf jaar won De Visser veel: de set is ontspannen, maar staat als een huis. Met als bouwstenen de dromerige synths van laatste plaat Nachtlicht, waar ook de geluidstechnici een groot compliment verdienen. De verschillende lijnen en lagen zijn goed hoorbaar. Vestrock mag dan de afsluiter zijn geweest, aan afraffelen doet De Visser niet. Het is eerder zonde dat ze deze vorm niet kan doorzetten.

Het zonnetje laat zich mondjesmaat zien op het veld bij Danny Vera. Dat de Zeeuw meer kan dan alleen de openingstune van een voetbalpraatprogramma spelen mag geen geheim meer zijn. Ook vandaag blijkt dat hij met z’n band gewoon een prima set Americana en blues kan spelen. Niets nieuws onder het waterige zonnetje, maar wel lekker. Een ronkende versie van Johnny Cash’ Folsom Prison Blues fungeert als afsluiter en hoogtepunt.

Terwijl bewolking de overhand neemt is het de beurt aan The Common Linnets. Ze doen hun best, maar voor deze set gaat de zon niet schijnen. Het is aangenaam, zeker, maar de volle songs – twee akoestische slaggitaren en een Hammondorgel in elk nummer – gaan na een tijdje op elkaar lijken. De prima afgewisselde zang is fijn en elke keer braaf binnen de lijntjes.

De titel ‘grootste feest van het festival’ gaat naar de mannen van WHITE. Ook dit jaar staat er weer een houten kapelletje als derde podium. Dat deze na dit uitzinnige feest nog overeind staat, mag een wonder heten. De Kapel barst uit z’n voegen en deint op de dwingende baslijnen van een nieuwe band in de traditie van de voor de hand liggende Britse gitaarbands. Bij elk nummer van het recent uitgebrachte debuutalbum One Night Stand Forever springt de Kapel hoger dan daarvoor. Dat de band het optreden bestempelt als ‘the best one yet’, is veelzeggend. En volgens ons nog dik gemeend ook.

Absolute headliner van deze achtste editie van Vestrock is Biffy Clyro. In een indrukwekkende show laten de Schotten zien met wat voor een mega-grote band we hier eigenlijk mee te maken hebben. Een gelikte lichtshow – niet aan te raden voor mensen met epilepsie – vlammenwerpers en een grote hoeveelheid vuurwerk komen voorbij in een snoeihard machtsvertoon. Voor het grootste gedeelte draait het hier om het vorig jaar uitgekomen Ellipsis en de bekendere nummers van de albums daarvoor. Het geheel oogt indrukwekkend: een mega-productie met snoeiharde rock, op het kleine Vestrock. Het lijkt er ook op dat het Hulster publiek ook niet helemaal weet wat ’t overkomt. Aan de band ligt het niet, maar het volgepakte veld blijft erg rustig, afgezien van de uitzinnige fans op de eerste rijen. Een dag later mag de band door naar Pinkpop, daar zullen ze het makkelijker krijgen.

Zo is deze editie van Vestrock misschien niet de meest spannende, maar wel gewoon weer een hele gezelllige en op punt best wel ambitieuze. Zo gaf Maxi Jazz (Faithless) een DJ-set en stonden ook de Schotten van Twin Atlantic en de Amerikanen van Rival Sons op het podium. Echt door de mand vallen deed niemand dit weekend, écht verrassen vooral de Britten van WHITE. Niemand in het prachtige Hulst die daar om maalt, waarom zouden wij dat dan wel doen? Volgend jaar weer? Natuurlijk, volgend jaar weer!

Fotografie: Harrij Stekel