Zo ook de Melkweg, waar het al vroeg dringen is bij de ingang. Graham komt op voor een gordijn waar de naam van zijn alter ego door te lezen valt. Hij begint solo aan St. James, een onversneden bluesnummer waarin hij naar hartenlust met zijn zware, donkere stem kan spelen. Off to a flying start, zoals ze in Engeland zeggen. Halverwege zien we de schimmen van zijn band, die achter het doek staat. Na anderhalf nummer valt dat doek en zien we behalve een vijfkoppige band ook een prachtige beeltenis van Rag ‘n’ Bone Man zelf. Afgebeeld zoals we het ons op de straten van Brighton voorstellen. Streetart waarmee de buurt aan de gevaarlijkste man van de wijk wordt herinnerd, zoiets.

Hij ziet er dan wel uit als een gevaarlijke straatvechter, als hij zijn gulle lach tevoorschijn tovert heeft Rag ‘n’ Bone Man eigenlijk meer overeenkomsten met de Grote Vriendelijke Reus. ‘Amsterdam, how ‘r you doing?’ Het is een standaard praatje en de beste man zit er vol mee, zo blijkt. Werkelijk iedere nummer krijgt een inleidend verhaaltje mee, dat zijn net geschapen imago van GVR nog maar eens bevestigd: nummers geschreven voor oma, een vriend en nog maar een keer voor een vriend. Hij brengt het alsof elk nummer een gigantisch gewicht met zich meebrengt, gevat in fabuleuze teksten, maar meer dan doorsnee zijn ze eigenlijk niet. Gevolg van deze praatjes is dat de vaart er behoorlijk uitgaat en de zaal kans krijgt om de mond open te trekken.

Deze pauzes hebben een bijkomend voordeel voor Graham: er is tijd om op adem te komen. De Brit heeft een krachtige stem, maar in sommige nummers geeft hij zó veel gas, dat hij meerdere keren uit de bocht vliegt, om aan het einde zanglijntjes te laten lopen vanwege ademtekort. Graham geeft dan ook aan verkouden te zijn.

Dit is niet de enige reden dat het over het geheel wat tegenvalt vanavond. Het materiaal van Human heeft wel invloeden van blues, gospel, soul en zelfs hiphop maar kan toch vooral worden betiteld als pop. En een popzanger, dat is deze Rag ‘n’ Bone Man toch niet. Een nummer als Your Way Or The Rope is bijvoorbeeld een vormeloos, nietszeggend popliedje met voorspelbare zanglijntjes waarin zijn stemgebruik toch vooral op het aan elkaar verbinden van trucjes lijkt. Pas als de Brit de ruimte krijgt om eens lekker gepassioneerd met zijn stem te scheuren (in oudere bluesnummers bijvoorbeeld), wordt het indrukwekkend, maar deze mogelijkheden doen zich weinig voor. We zien vanavond geen groot blueszanger. Wat we wel zien is een bijzondere, verkouden, verschijning met een dijk van een stem, die zich beperkt tot plastic popliedjes en dat is toch wel erg jammer. Al lijkt de joelende Melkweg – dat die ene hit massaal meezong – er niet zo mee te zitten.

Door: Jeroen Sturing | Foto’s: Paul Barendregt

Gezien: 14 april 2017, Melkweg, Amsterdam