Verfijnd is ook het beste woord om het stemgeluid van Sampha te omschrijven. Zijn vocalen bevatten inherente emotie en soul, zijn gelaagd, doordringend en soms wat schel, maar altijd loepzuiver. Denk James Blake, maar dan nóg beter. En het allermooiste? Sampha zingt zo foutloos dat zijn vocalen live net zo goed klinken als op plaat. Zoals in set-opener Plastic 100?C, een nummer over de ontdekking van een gezwel in zijn keel en de angsten die daarmee gepaard gingen. Je prijst je als aanwezige vanavond gelukkig dat dat gezwel geen schade heeft toegebracht aan dit inmiddels onmiskenbare stemgeluid. Sampha’s uithalen en teksten zijn overigens de enige manier om hem écht te leren kennen: tussen de nummers door laat hij weinig van zich horen. Zijn bescheidenheid en verlegenheid zorgen echter voor een fijne wisselwerking in de zaal: Sampha wekt respect en opperste concentratie op bij zijn publiek – iets wat je bij een stage presence als deze niet vaak tegenkomt.

Waar Sampha de stille kracht is, zorgt zijn band voor de nodige uitbundigheid. Drummer Pauli – tevens de supportact vanavond – kan z’n enthousiasme nauwelijks in bedwang houden: met een grote grijns beukt hij vaak staand op de kickdrum, hetgeen ervoor zorgt dat hij soms iets te losjes drumt en te veel kracht bijdraagt aan het subtiele bandgeluid, dat de rest van de avond overigens bijzonder goed is. De live-sound is een feest voor de elektronica-liefhebber met een oor voor detail: de kleinste details komen terug in een drielaags-toetsengeluid, drumpads, elektronische drums en live-percussie. Sampha’s mix van pianopop, hiphop, R&B, trap en future garage komt daardoor goed uit de verf. Zo knallen de beats van Timmy’s Prayer en Under, maar krijgt Sampha later ook solo ruimte op de piano en raakt hij diep met het prachtige Too Much en Take Me Inside. Het andere uiterste van het livespectrum van Sampha volgt vrijwel direct na deze intimiteit. Het experimentele Kora Sings wordt live net zo uitgebouwd als het ontstond: bij wijze van jamsessie vol koe-bel, percussiesolo’s en toetsenbreaks. Single Blood On Me krijgt een extatische climax en ontwikkelt zich gaandeweg van nachtmerrie-epos tot natte droom van de liveshow.

De grootste verrassingen moeten dan zelfs nog komen: (No One Knows Me) Like The Piano, het kleine, wonderlijk sentimentele nummer dat uitgroeide tot grote hit op daytime-3FM, wordt vanavond vertolkt in een naar jazz neigend, serieuzer arrangement. Daarnaast bestaat de toegift uit twee nummers van zijn bij het grote publiek minder bekende tweede EP Dual: de eerste is een percussie-jam van de vierkoppige band op één drumset die uitmondt in het diepe Without, inclusief elementen van Sampha’s meeste recente Drake-collab 4422. Een onverwacht hoogtepunt van de avond. Sampha besluit, wederom alleen, met Indecision: niet de meest voor de hand liggende keuze, maar wel symboliserend voor de hele avond. Een avond waarin inhoud, muzikale balans en een ijzersterke stem de boventoon voeren. Sampha kan diep raken met enkel zijn songs en teksten, en zo een klik tussen artiest en publiek creëren. Dat maakt hem een artiest om net zo diep te koesteren als hij ons raakt.

Fotografie: Jenny Janssens

Gezien: 23 maart 2017, Paradiso, Amsterdam