Het is natuurlijk een popjournalistieke doodzonde om een optreden simpelweg als ‘leuk’ te bestempelen. Daar hebben we allerlei sfeerbeschrijvingen en bijvoeglijke naamwoorden voor. Geen zorgen, die komen er nog wel aan. Maar toch is het vooral leuk bij The Shins in Paradiso. Het publiek heeft er zin in, de band duidelijk ook. Dat kan ook haast niet anders, gezien het bescheiden formaat van deze tour: naast Amsterdam staan er slechts twee Europese clubshows gepland. Mercer en co. zullen zich nog niet vervelen.

En naast die opperbeste stemming bevat de setlist vanavond een mooie dwarsdoorsnede van de vijf Shins-albums. Waaronder dus Heartworms, de meest recente plaat van de Amerikanen. Hoewel die plaat niet zo ijzersterk als de eerste drie albums is, passen tracks als So Now What en Fantasy Island prima tussen de rest van het werk. En dat is een flinke stap vooruit ten opzichte van het wat tegenvallende Port Of Morrow uit 2012, de plaat die met twee nummers (Simple Song en The Rifle’s Spiral) de minste aandacht krijgt.

Met die goede zin en die mooie setlist schieten de vijf heren en één dame vanavond voortvarend uit de startblokken. Opener Kissing The Lipless brengt herinneringen boven aan het fantastische Chutes Too Narrow, en Simple Song wordt met lekker veel pit gebracht. Name For You, de eerste single van Heartworms komt vroeg in de set voorbij en blijkt ook live onweerstaanbaar. Bandleden grappen ondertussen wat over hun ‘rock radius’, een van de gitaristen speelt een flardje Walk This Way en het eerste half uur vliegt voorbij.

Maar als de band een blokje van drie rustige nummers inzet, hapert de show een beetje. De la-da-da’s van Saint Simon (nog zo’n Chutes-hoogtepunt) worden gretig meegezongen, maar tijdens Gone For Good en het nieuwe Mildenhall is het toch wat rumoerig in de zaal. En wanneer de band vervolgens met Painting A Hole en The Rifle’s Spiral het tempo weer opvoert, duurt het even voordat iedereen weer mee is. Uiteindelijk zijn het de ooh’s van Phantom Limb en een stevig Caring Is Creepy die de reguliere set na precies een uur alsnog tot een knallend einde brengen.

En dan is er nog de onvermijdelijke Garden State-hit New Slang, die in de toegift voorafgaat aan het nieuwe, met drie violen gespeelde The Fear en afsluiter Sleeping Lessons. Die track, de opener van Wincing The Night Away, meandert van een rustige start, via een opgetogen refrein van Tom Petty’s American Girl, naar een felle climax. Mercer houdt het, met hier en daar een kleine hapering in zijn stem, met een grote glimlach vol. We zien een energieke greatest hits-show in een enthousiast Paradiso. Of, om het verboden woord te gebruiken: The Shins zorgen voor een zeer leuke avond.

Door Joey Huisman / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 30 maart 2017, Paradiso, Amsterdam