ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Hij is terug en hij spreekt! Drie dagen na zijn 43ste verjaardag ontving Richard D. James (18 augustus 1971) in het strikte geheim een handvol journalisten in Londen om te praten over zijn terugkeer en zijn langverwachte album Syro. OOR’s Koen Poolman was de allereerste in de rij. Het Eerste Aphex Twin Interview In Tien Jaar Tijd. Het werd anderhalf uur vuurwerk. In OOR 9 (donderdag 11 september in de kiosk) brengen we het interview, hier alvast deel 2 van onze outtakes. Deel 1, waarin James spreekt over het curieuze artwork van Syro en het einde van zijn Rephlex-label, vind je hier. Onze recensie van Syro vind je hier. En hieronder stippen we puntsgewijs nog wat thema’s aan die ook ter sprake kwamen tijdens het openhartige en opvallend persoonlijke gesprek met onze held.
APHEX OVER… PLATEN VERZAMELEN
Wat zou je willen zeggen tegen Minecraft-miljonair Markus Persson, die deze zomer 46.300 dollar betaalde op eBay voor een ultra zeldzame testpersing van jouw Caustic Window LP [uit 1994]?
‘Waarom niet? Dát zou ik zeggen! Ik heb onlangs nog 200 pond betaald voor een oude jungleplaat. Fucking good 12-inch! Staat nóóit op het net, zelfs geen shit copy. Hij wordt nooit te koop aangeboden. Ik zag ‘m op Discogs en dacht: I’m having that.’
Ik vind 200 dollar veel geld voor twee tracks.
Corrigerend: ‘200 pond. En het is het me waard! Ik heb al op jonge leeftijd geleerd dat zulke dingen veel waardevoller zijn dan geld. Ik weet nog goed: toen ik zeventien was had mijn vriend een plaat van Mike Dunn, Tracks That Move Ya, de betere Chicago-acid. Die kon je onmogelijk in Cornwall krijgen, maar hij had ‘m! Ik vroeg of ik ‘m van hem kon overnemen. Hij zei: Dertig pond! En dat was toen erg veel geld, ik had maar vijf pond in mijn portemonnee. Hij zei: Graag of niet. En ik: Ah, you fucking cunt, hier heb je ‘t! Ik had ‘t van mijn moeder of zus geleend. Hij lachte zich rot: wat ben je toch een idioot! Dertig pond!! Maar ik weet nog dat ik op dat moment dacht: ja, maar ik heb nou dus die plaat en jij hebt ‘m niet… Jij hebt een paar papiertjes in je zak. Ik heb de plaat, dus fuck you! En zo heb ik altijd gedacht. Tuurlijk is er een grens aan wat je betaalt voor een plaat, maar…’
Ben je zo’n platenverzamelaar?
‘Ja, absoluut.’
Hoe groot is je verzameling?
‘Geen idee. Ik heb ze nooit geteld.’
Tienduizenden?
‘Ja, zeker wel. Ik denk niet dat ik er zoveel heb als sommige beroepsverzamelaars… Ik ben geen archivaris. Ik verzamel niet om het verzamelen, ik moet de platen goed vinden.’
Je verzamelt geen postzegels.
‘Nee. Ik ben een liefhebber. Ik verzamel ook apparatuur, maar het moet wel functioneel zijn, daar gaat het om. Ik verzamel platen omdat ik ze wil horen. Ik heb nog nooit een plaat gekocht omdat ik de artiest goed vind. Ik heb wel eens een plaat gekocht van een artiest die ik goed vind en dan bleek het een kutplaat te zijn. Zo’n plaat hoef ik dus niet, die doe ik meteen weer weg. Of ik houd ‘m om mezelf eraan te herinneren dat die plaat rubbish is en dat ik ‘m vooral niet nog een keer moet kopen. Dat overkomt me namelijk nogal eens. Ik heb dezelfde kutplaat wel eens drie keer dubbel gekocht, omdat ik vergeten was dat ik ‘m gecheckt had en meteen weer weggedaan had. Dat ik dacht: hé, deze heb ik nog niet! En als je ‘m dan opzet weet je: o ja, deze had ik al en het was niks.’
Ik ben gestopt met het kopen van Total Science 12-inches toen ik er meer dan vijftig had. Toen hoorde ik het verschil niet meer.
‘Dat heb ik dus nóóit gedaan. Als ik iets goed vind, check ik altijd wel wat er verder nog op datzelfde label zit, maar als ik het niet goed vind, koop ik het niet. Mijn vriend Grant [Wilson-Claridge, van het samen gerunde Rephlex-label] deed dat wel. Dat kwam goed uit, want dan kwam ik bij Grant thuis en dan had hij dus álles op Warp. Dan luisterde ik die platen en dacht: o wow… en ik maar denken dat alles op Warp goed is! Maar er zit dus ook rommel tussen! Ik ben blij dat jij al die platen hebt, dan kan ik ze luisteren en hoef ik ze niet meer te kopen! Veel verzamelaars draaien hun platen niet eens, die willen een plaat alleen maar hebben om in hun bibliotheek te zetten. Even schoonmaken, nieuw plasticje eromheen en… it’s mine!’
APHEX OVER… ZIJN ANTHOLOGY
Wie maakt de selectie als je een album bij elkaar schraapt van de plank?
‘Dat doe ikzelf, in m’n eentje. Ik heb het in het verleden wel met mijn vrienden samen gedaan, maar dat doe ik niet meer. De moeilijkheid zit ‘m vooral in de hoeveelheid, er zijn zoveel tracks waaruit ik moet kiezen. En eerlijk gezegd ben ik meer georganiseerd met mijn vinylplaten en mp3’s dan ik met mijn eigen opnames ben. Ik verlies nog steeds regelmatig tracks. Dan weet ik niet meer dat ik ze op een machine heb opgeslagen en overschrijf ik de boel. Dat gebeurt me echt te vaak. En het is alleen maar erger geworden nu ik alles verzamel op de computer. Ik heb overal files staan, op gegeven moment weet ik echt niet meer wat waar staat. Vroeger was makkelijker. Toen ik nog met een DAT-machine werkte, stond alles op DAT-tapes en had ik de zekerheid dat ik een opname kon terugvinden op de laatste plek waar ik ‘m gelaten had: aan het eind van de tape. Die tape kun je uit de cassette halen. In de computer kun je niet zien waar je tracks zijn, ze zijn onzichtbaar. Je kunt het werk van een heel mensenleven met één druk op de knop uitvlakken. Als je dronken bent, weet je niet wat je doet. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik nooit achter de computer ga zitten als ik gedronken heb.’
Het zal je wel eens overkomen zijn?
‘Ik heb vast wel eens iets gewist wat niet de bedoeling was. Dat je denkt: ik had toch nog ergens een track die… en dan ga je zoeken door je files, maar je vindt ‘m nooit. Als je muziek maakt, is het niet anders. Het is zoeken, maar of je het ook vindt? Je weet nooit of het ergens toe leidt of niet. Je beste tracks openbaren zich pas na verloop van tijd aan je, niet tijdens het productieproces. Je hebt géén idee wanneer je bezig bent… Dat heb ik wel geleerd door de jaren heen. De tracks die je heel bewust gepland hebt en waar je heel gestructureerd aan werkt, zijn doorgaans niet de beste nummers. Van de beste nummers weet ik vaak niet eens meer wanneer ik ze gemaakt heb, het zijn de tracks die me indertijd niet echt zijn opgevallen. En dat is wel eng, want dat zijn doorgaans ook de tracks die ik makkelijkst kwijtraak.’
‘Als je al je tracks op de computer hebt staan, kun je heel eenvoudig door je verzameling scrollen en allerlei dummy-albums samenstellen. Dat is het enige waar ik eigenlijk nog een computer voor gebruik tegenwoordig. Ik doe dat regelmatig, albums compileren. Ik heb laatst nog geprobeerd om een old school compilatie te maken. Ik heb letterlijk honderden tracks die dateren van rond Selected Ambient Works 85-92. Maar na drie uur heb ik het alweer opgegeven. Ik heb het al vaker geprobeerd, maar ik kom maar niet door die stapel heen. Na drie uur weet ik niet meer waarom ik het eigenlijk aan het doen ben, het voelt zo zinloos.’
Was dit voor je eigen plezier of voor een commerciële release?
‘Voor een release. Ik denk er over om een boxset uit te brengen. Maar het voelt een beetje alsof je dood bent gegaan, is het niet? Dat heb ik ook tegen Warp gezegd. Zij antwoordden: je moet er een grafsteen opzetten! Maar dat heb ik al eens gedaan [op de hoes van single Girl/Boy prijkt een foto van de grafsteen van zijn doodgeboren broer die Richard James had moeten gaan heten]. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Rephlex is gestopt, dus dat is alvast geen optie. Ik heb nog wel wat andere ideeën, misschien ga ik wel wat dingen anoniem uitbrengen. Dat is altijd wel lollig, kijken wat er gebeurt. Ik denk dat het die kant op zal gaan.’
APHEX OVER… THE TUSS
Over anoniem gesproken: je hebt nooit officieel bevestigd dat jij achter de twee EP’s uit 2007 van The Tuss (credited aan Karen Tregaskin) zit. Nu ik Syro gehoord heb, durf ik wel met zekerheid te stellen dat jij The Tuss was. Sommige tracks liggen overduidelijk in het verlengde ervan.
‘The Tuss was niet helemaal anoniem, er zaten genoeg clues in om mij erin te herkennen. Maar je hebt gelijk, mijn nieuwe werk borduurt daarop voort. It went on from those ones. De elektromechanische tracks natuurlijk niet, maar daar had ik er al een paar van op Drukqs gezet.’
Dat geluid van The Tuss en dus Syro neigt een beetje naar de meer groovy, funky take on acid van je maat Luke Vibert [lid van de oude vriendenclub uit Cornwall, waartoe begin jaren negentig ook Rephlex’ Grant Wilson-Claridge, Tom Middleton en Cylob behoorden].
‘Ja, dat kan ik wel horen. We beïnvloeden elkaar voortdurend. Luke’s werk is altijd wel een invloed geweest. Maar hij haalt zijn inspiratie weer voor een groot deel uit hiphop en ik luister niet naar hiphop. Dus als er al hiphop in mijn muziek zit, dan is dat Luke’s schuld.’
APHEX OVER… KANYE WEST
Wat vond je ervan dat Kanye West jouw Avril 14th [van Druqks] samplede in Blame Game op zijn voorlaatste album My Beautiful Twisted Reality’
‘Hij probeerde ermee weg te komen zonder te betalen! Mafkees. Ze hadden me een demo gestuurd en die was echt héél slecht gesampled. Ze hadden het gewoon getimestretcht, het klonk afschuwelijk. Ik zei: ik zal dat even opnieuw doen voor jullie als je wilt. Het zou me letterlijk maar een minuut kosten om het netjes te doen. Maar ze negeerden me gewoon en wilden toen ook niet meer onderhandelen over een prijs. Uiteindelijk heb ik me met een fooi laten afschepen. Assholes!’
APHEX OVER… OPTREDEN
Komt er een nieuwe visuele campagne voor deze plaat?
‘Er wordt aan een nieuwe campagne gewerkt. Ik wil weer wat gaan doen met mijn vriend Weirdcore, die ook de visuals bij mijn shows doet. We gaan binnenkort weer wat mixes samen doen. Ik ga wat mixtapes maken thuis, want dat heb ik al jaren niet meer gedaan. Ik denk dat ik wat op het net ga gooien samen met hem. Dat wilde ik jaren geleden al doen. Bij de concerten kan ik zelf niet goed zien wat hij doet, het gebeurt allemaal op de videoschermen achter me. Hij kan mij wel horen, maar ik kan niet zien hoe hij daarop anticipeert. We hebben wel eens een beeldscherm op het podium neergezet, maar die waren ze toen vergeten aan te sluiten… Kon ik het nog steeds niet zien! Heel frusterend. Ik zou graag staan waar hij staat, tussen de mensen in de voorste rijen. Ik wil niet meer op het podium staan maar vlak daarvoor. Als je live optreedt, kan dat best. Maar als je deejayt, wat eigenlijk véél eenvoudiger is dan live optreden, dan is dat praktisch gezien onmogelijk door de vertraging van de speakers. Het werkt gewoon niet. Je moet achter de speakers staan met je draaitafels, met stage monitors. Als de speakers al zo ver weg staan als die stoel daar [wijst naar de lege stoel aan onze tafel op een meter afstand], dan heb je al vijf milliseconden vertraging. Ik heb het wel eens geprobeerd voor de speakers, met een geluidsscherm om me heen, en dat hielp wel een beetje maar nog steeds niet voldoende. Het enige alternatief als je tussen de voorste mensen in wil staan, is om live te spelen in plaats van te deejayen. Dus ik denk dat ik dat maar weer ga doen.’
Hoe concreet zijn die plannen?
‘Ik heb een paar sneaky mini-optredens gedaan terwijl ik aan het deejayen was. Dan had ik een computer ernaast staan. Maar dat telt eigenlijk niet. Het zal ontzettend veel planning en dus tijd vragen als ik het echt ga doen, en die tijd breng ik liever door in mijn studio, muziek makend. De kans is wellicht groter dat ik meer installatie-achtige optredens ga doen.’
APHEX OVER… DE STEMMEN IN ZIJN HOOFD
Je gebruikt heel veel stemmen op Syro.
‘Ik heb altijd veel stemmen gebruikt.’
Maar nu meer dan ooit, zo lijkt het?
‘Het is misschien best poppy, op mijn manier dan.’
Hoeveel van de stemmen zijn van jezelf?
‘Waarschijnlijk de meeste. Mijn vader en moeder zitten in één nummer, even denken… in Xmas Eve, het tweede nummer. Daar zitten zij eventjes in. Ik zou meer van hun stemmen willen gebruiken. Ik heb een hele samplebank van ze aangelegd. Ik zou graag een track doen met mijn moeder die zingt, zonder daar veel aan te veranderen. Ik heb iets met familie en stemmen. Ik speur altijd naar harmonieuze overeenkomsten in stemmen. Bij families zit die in de genen. Ik weet nog goed, mijn ex-vrouw en haar zussen en haar moeder, hun stemmen leken zo ontzettend veel op elkaar! Ik heb ze geanalyseerd op de computer en ze waren bijna identiek. Als je hun stemmen samen mixte tot één noot vormden ze een hele mooie harmonie. Als je op iemand valt, heeft dat veel te maken met de stem. Natuurlijk is het uiterlijk ook belangrijk, en de geur, maar de stem is heel belangrijk. Ik geloof echt dat als je dezelfde noot op dezelfde toonhoogte zingt, en het klinkt tóch vals, dat er dan iets mis zal zijn met je kinderen, haha! Dat is mijn persoonlijke, totaal niet wetenschappelijk onderbouwde theorie. Maar ik geef je op een briefje dat het waar is!’
Zou je ook een stem gebruiken van iemand die je niet kent, of moet er altijd een persoonlijke lading aan zitten?
‘Bijna alle stemmen op Syro komen uit mijn familie. Mijn vrouw en kinderen zitten er ook links en rechts in.’
Je hebt wel eens gezegd dat je jouw zangstem in Come To Daddy maar een gemakzuchtig trucje vond.
‘Dat was het ook. Het was een goedkope manier om mijn boosheid te ventileren. Het is heel gemakkelijk om je emoties te tonen met vocalen, om te zingen over wat je voelt en wat je daarmee bedoelt. Ik hou er niet van om vocalen op de traditionele wijze te gebruiken. De uitdaging is om je gevoelens te communiceren met je brein en je programmeerwerk. De uitdaging is dat je dit met je muziek zegt.’
APHEX OVER… EEN NIEUWE WINDOWLICKER?
Staat er een hitsingle op Syro? Wellicht het vijfde nummer: 180db_?
‘Een hitsingle?! Ik had er geen gepland in elk geval. Ik geloof niet dat ik er één geschreven heb. Ik heb even overwogen om het gewoon te doen, om te kijken hoever ik daarmee kan komen onder mijn eigen voorwaarden. Maar ik ben snel weer van het idee afgestapt.’
Ik kan me zomaar voorstellen dat house-dj’s als Fatboy Slim zo’n track als 180db_ wel oppikken.
‘Ja, het is een goede dj-track. Ik heb ‘m al vaak gedraaid in mijn dj-set en Luke draait ‘m ook altijd. Het werkt absoluut in een… [met een hete aardappel in de keel] club environment.’
Ga jij nog wel eens stappen?
‘O, jawel. Ik ga vooral naar lokale festivals, wat kleinere festivalletjes bij ons in de buurt [Richard woont tegenwoordig met zijn gezin in een klein, afgelegen dorpje niet ver van Glasgow]. Mijn vrouw houdt ervan om te gaan kamperen. We zijn laatst nog naar zo’n familiefestival geweest. Het was best gênant, ik was met de kinderen en ik zette onze tent naast een andere tent op, en die gast van die andere tent herkende mij onmiddellijk. Hij wist werkelijk niet wat ie zeggen moest, stond me de hele tijd dom aan te gapen. Lig je dan op de camping, met je vrouw en kinderen, naast zo’n idioot die helemaal starstruck is. Dat was wel vreemd.’
APHEX OVER… HET MASKER
Is Aphex Twin een project, of zelfs een product?
‘Ik weet het niet precies. Het is een public persona. Het is de schakel tussen mijn eigen wereld en de buitenwereld. Een interface voor de communicatie met de rest van de wereld. Dat is beter dan onder mijn eigen naam, het maakt het wat minder persoonlijk. Ik ben vrij openhartig in dit interview, maar normaal gesproken ben ik juist heel erg gesteld op mijn privacy. Ik houd er eigenlijk helemaal niet van om over mezelf te praten. Als iemand in het dorp naar mijn achtergrond vraagt, probeer ik het gesprek altijd meteen op een ander onderwerp te brengen. Of ik loop weg. Het gaat ze gewoon niks aan. Ik wil niet over mezelf praten. Dit is de eerste keer in jaren dat ik het gedaan heb. Dus ja, het is een schild tussen mij en de rest van de wereld. Ik zou willen dat ik nóóit mijn echte naam had gebruikt, dat ik ook daar een valse naam voor had bedacht. Maar daar heb ik toen ik begon natuurlijk niet goed bij stilgestaan. Er is een moment geweest dat ik serieus overwogen heb om mijn naam te veranderen, in mijn paspoort enzo. Maar van dat idee raakte mijn moeder zeer van streek. Achteraf gezien had ik niet naar haar moeten luisteren. Het had me een hoop ellende bespaard en ze had mij nog steeds Richard kunnen noemen – ze zou het niet eens geweten hoeven hebben dat er een andere naam in mijn paspoort stond. Ik ben wel benieuwd naar wat het effect zou zijn geweest.’ Quasi-filosofisch: ‘In deze tijd is bekendheid eerder een nadeel dan een voordeel. Als het einde der tijden komt, gaan de bekende mensen er als eerste aan.’
Associeer je Aphex Twin met werk?
‘Dat gevoel kleeft er wel een beetje aan, ja. Tegelijkertijd is de mate van bekendheid die ik geniet natuurlijk beheersbaar. Ik ben nu ook weer niet zó ontzettend beroemd. Er zijn nog altijd veel meer mensen die mij niet kennen dan die mij wel kennen. Het hangt er een beetje vanaf in welke kringen ik mij begeef. Het is logisch dat ik op een festival of in een platenwinkel eerder herkend word dan zomaar op straat.’
Straks sta je met je gezicht op de cover van Q Magazine!
‘Ja, dat is wel andere koek. Dan gaan mijn fucking neighbours ook beginnen: Oh, I saw you… Maar het is geen duidelijke foto, het is een vervormd gezicht. Hopelijk herkennen ze me niet.’
Weten de ouders op de school van je kinderen dat jij Aphex Twin bent?
‘Eentje. De rest weet het niet, goddank. De meesten weten niks van muziek. Een van de ouders op onze school – het is een hele kleine school met slechts dertig kinderen – is geloof ik de gouverneur. Hij kwam meteen de eerste dag naar me toe, herkende me onmiddellijk. Ik dacht: wat zullen we nou krijgen? Die gast is minstens zeventig! Hij vertelde me dat een van zijn dochters getrouwd is met een van de Chemical Brothers. Hoe weird is dat?! Er wonen driehonderd mensen in het dorp, iedereen kent elkaar. Ik doe mijn best om anoniem te blijven en dat lukt tot nu toe redelijk. De mensen op het platteland geven ook geen bal om beroemdheid. Ze zijn niet starstruck. Als je in zo’n dorpsgemeenschap woont, ben je gewoon een van hen.’
APHEX OVER… DE APOCALYPS
Wat is het ergste dat je zou kunnen overkomen?
‘Ik heb angst dat de wereld zomaar morgen kan vergaan. Dat gevoel wordt sterker en sterker. Dat we ons allemaal in chaos storten. Daarom probeer ik iedere minuut van mijn leven te genieten. Ik zit hier in dit chique hotel met een prachtig uitzicht over Westminster, ik doe ’s morgens de gordijnen van mijn suite open en wat zie ik? Het eerste wat ik zie is een grit van fucking chemtrails! Waar ik ook maar kijk, overal chemtrails! [Het begrip chemtrail is afkomstig van complottheorieën die stellen dat er sprake is van het moedwillig verspreiden van bepaalde chemische stoffen in de atmosfeer vanuit straalvliegtuigen, waarbij de condensstrepen deze stoffen kunnen camoufleren. De meeste van deze complottheorieën gaan ervan uit dat de overheid of NAVO verantwoordelijk is voor de verspreiding van de chemische stoffen – red]. Mijn vrouw zegt dat ik erover moet ophouden. In Cornwall, waar ik net vandaan kom, zagen we er heel veel. SHIT! Ze doen het in Cornwall, ze doen het in Schotland, en dan kom je naar Londen en dan blijkt het hier nog veel erger gesteld! Op het platteland zie je vaak chemtrails, daar is het zo obvious. Veel mensen geloven het gewoon niet – jij gelooft er misschien ook niet in – maar we worden gewoon ondergesproeid! Ik weet niet waarom, maar het gebeurt! In Londen is men er blind voor, misschien omdat er zoveel fog in de lucht zit en er zoveel vliegtuigen overvliegen. Maar bij ons op het platteland, en ik woon daar al jaren, ik wéét dat er vliegtuigen af en aan vliegen, niet veel, hooguit een paar per dag, maar ze zijn niet te missen. En als je die dan ineens een grit ziet maken is het: FUCK!!!!! Ik weet zeker dat er een wereldwijde operatie achter zit. [Begint ongemakkelijk te lachen] Dit is waar dit interview opeens heel duister wordt… Ze zijn ons gewoon aan het ondersproeien! Veel van mijn vrienden zeggen: je bent gewoon paranoïde, je bent een idioot! Maar nu ze het met eigen ogen hebben gezien, zeggen ze: oké, misschien heb je een punt. Er zijn verschillende complottheorieën. Je heb contrails en chemtrails. Een contrail is een condensspoor van een gewoon vliegtuig en verdwijnt na een paar minuten, afhankelijk van de hoogte en de weerscondities. Heel vaak zie je twee trails, de ene verdwijnt na een paar minuten en de ander blijft nog uren hangen…’
Dit is waar het opeens helemaal X-Files gaat…
‘Dat is het nou precies! Het gebeurt en het is ongelooflijk dat niemand het ziet! Ik vind het heel beangstigend. Onlangs wees ik mijn buurman erop, en hij is absoluut geen man om in complottheorieën te geloven. Hij is heel nuchter, een meedogenloze zakenman die mij volgens mij maar een rare dopehead vindt. Ik zou er nóóit tegenover hem over beginnen. Maar hij was het gras aan het maaien en er vlogen een paar vliegtuigen over. Ik zei: Moet je dat zien! We keken allebei omhoog en na een paar seconden zei hij: Well, whatever it is they’re spraying on us, I’m sure it’s not fucking good. En toen ging ie weer verder met zijn gazonnetje. De meeste mensen nemen niet eens de moeite om omhoog te kijken wat daar allemaal gebeurt. Als je op het internet kijkt, kun je er van alles over vinden. Er zijn twee theorieën. De hoofdtheorie is dat het om geo-engineering gaat. De powers that be doen iets met onze atmosfeer om deze te laten afkoelen, misschien met miniscule aluminiumdeeltjes. Er zijn testen gedaan en de grond zit vol aluminium. De andere theorie is dat het gaat om [Amerikaanse landbouwreus] Monsanto, een bedrijf dat alumiuniumresistente planten heeft ontwikkeld. De theorie is dat zij alle natuurlijke planten proberen te vernietigen zodat de hele wereld de genetisch gemodificeerde zaden van Monsanto moet afnemen. Dat hoeft niet eens als een verrassing te komen. Dit is de logische conclusie van het kapitalisme. Als de voedselproductie in handen van het grootkapitalisme valt, kan het natuurlijk niet zo zijn dat er op het platteland nog voedsel voor niks wordt verbouwd. Dan móet er betaald worden voor de zaden. Hoe gaan we dat voor elkaar krijgen? Weet je wat? We killen gewoon alle andere planten! Zo doen ze het in de Derde Wereld: ze delen de zaden gratis uit, zaden die zichzelf niet verder voortplanten, en maken op die manier alle boeren in de Derde Wereld afhankelijk van hun leveranties. En dan komt het moment dat ze geld gaan vragen voor de zaden. Dat is Monsanto.’
Op naar Nieuw-Zeeland? Australië?
‘Het schijnt in alle NAVO-landen te gebeuren, dus ook daar ben je niet veilig. De wind voert de chemicaliën sowieso verder.’
APHEX OVER… 2015
Oké, we’re doomed. Eén laatste vraag nog: een wens voor volgend jaar?
‘Dat ik meer tijd vind om muziek te maken. Dat is het.’
Muziek maken of muziek delen?
‘Delen, absoluut. Ik ben in de mood nu, dus ik ga een heleboel muziek eruit gooien.’
Via Warp?
‘Waarschijnlijk wel, anders anoniem. Van allebei een beetje denk ik. Ik heb nu alles klaarstaan, nu wil ik het ook meteen uitbrengen.’
Voor de journalist van het Amerikaanse rockmagazine Rolling Stone had Richard woorden van eenzelfde strekking: ‘I’ve got a few more things planned – at least a couple more albums, some EPs, things like that. Some more dance-y things I did about ten years ago. Experimental things, noise things, weird things. Shitloads of stuff. They’re all pretty much ready to go. I haven’t mastered them yet, but I should get that done pretty quick.’ Het lijkt er dus op dat het niet bij één lente blijft. Er bloeit iets moois. Een nieuwe Aphex-tijd. Ondanks of dankzij Monsanto…
KOEN POOLMAN
Syro ligt vanaf 22 september in de winkel. Lees hier onze recensie. Lees hier onze eerste outtakes van het interview dat in OOR 9 (11 september in de kiosk) zal verschijnen. Woensdag 10 september is er een exclusieve listening party van Syro in Ekko, Utrecht.
