De hogere waarheid van

CHRIS CORNELL

In Soundgarden, Audioslave en ook zijn eerdere soloplaten verpakte hij zijn zieleroerselen altijd in een steviger jasje (of zelfs in pure elektronica, herinnert u zich Scream nog?). Higher Truth, zijn vijfde soloplaat, is anders. Qua vorm ligt hij in het verlengde van Songbook, maar dan wel met louter fonkelnieuw, eigen materiaal. De artiest en persoon Chris Cornell hebben elkaar eindelijk gevonden, zo verklaart de zanger zelf, over de telefoon vanuit Miami Beach.

In 2009 begon je solo akoestisch te spelen. Het was de tijd van Scream, de reünie van Soundgarden hing al in de lucht. Was dit een reactie daarop?
‘Nee, het was een toevallige samenloop van omstandigheden, die z’n oorsprong al vindt in de nadagen van Audioslave. Toen Revelations in 2006 verscheen deed ik in m’n eentje een promotietour door Europa. In Stockholm was een showcase georganiseerd, daar zou ik zonder de band erbij een optreden doen voor prijswinnaars. Ze hadden een uur gepland en ik dacht: ga ik dat ooit redden? Ik ben daar gaan zitten en het uur vloog werkelijk voorbij, de mensen zaten ademloos te luisteren en ik voelde me geweldig. De noodzaak om het optreden in m’n uppie te volbrengen zette me ter plekke op een nieuw spoor. En dat ben ik gaan volgen. Toen m’n versie van Billie Jean niet veel later op de radio kwam, besefte ik dat er meer mensen zaten te wachten op deze vorm. Ik boekte een paar soloshows, daar kwam een hele tour uit, waarvoor ik allemaal nummers van Soundgarden, Audioslave, Temple Of The Dog en m’n soloplaten tot op het bot stripte en in de kale essentie speelde. Het liep storm, ik ging ermee naar Europa en Zuid-Amerika. En ik begon, in het verlengde van Songbook, specifiek akoestische, nieuwe nummers te schrijven. Dat is deze plaat geworden.’

Je bent al muzikant sinds de jaren tachtig, waarom niet eerder geprobeerd het op deze manier aan te pakken?
‘Dát is een punt waar ik zelf eigenlijk ook niet helemaal uitkom. Want weet je, mijn persoonlijke smaak ligt al jaren mijlenver verwijderd van de muziek die ik maak. Met Soundgarden speelden we in een hele heavy scene, zware jongens met harde muziek. En na afloop zat ik in de tourbus naar Pink Moon van Nick Drake te luisteren. Ik denk dat het maken van die stevige muziek mij als artiest gewoon het beste lag, ik heb natuurlijk een stem die over een behoorlijke muur van geluid heen kan en daar maak je dan gebruik van. Maar persoonlijk is er dus altijd die zachte, emotionele kant geweest; hoe kaler en simpeler, hoe beter. Bij Songbook realiseerde ik dat m’n persoonlijke en artistieke kant voor het eerst op één lijn lagen. En daardoor was de enige logische stap om dat verhaal uit de nostalgie te trekken en met een geheel nieuw pakket songs in het heden te zetten. De meest populaire perceptie van Chris Cornell is de rockzanger. Maar je hoort nu de echte Chris Cornell, één op één. Dit ben ik!’

Over Higher Truth gesproken: ben je op zoek naar die Hogere Waarheid of heb je ‘m juist gevonden?
‘Haha, geen van beide. Ik heb mezelf een beetje in een hoek geschilderd door de plaat zo te noemen, want veel mensen zoeken er iets zweverigs in en zo bedoel ik het eigenlijk helemaal niet. Ik ben ontzettend tegen new age-dingen en wank alternative religion stuff, zeker als het in liedjes terechtkomt. Ondanks de titel zijn dit geen liedjes die andere mensen vertellen hoe ze hun leven moeten leiden – ik heb er zelf niet eens een idee van hoe ik het mijne moet leven. Dat is het grote raadsel dat elke dag opnieuw opgelost dient te worden.’

Lukt dat een beetje?
‘Ja, onder meer door m’n kinderen. M’n kinderen verankeren mij in het bestaan, het is heel ingrijpend om vader te zijn. We verkeren allemaal in de illusie dat we controle hebben over onze levens. De enige manier om die illusie in stand te houden is om niet met andere mensen om te gaan: geen relaties aangaan, je niet binden aan wie dan ook. Basically: je kan jezelf maar beter in een huis opsluiten en nooit de deur uitgaan, wil je die illusie van controle in stand houden. Als je dan je kinderen in de ogen kijkt, dan ben je die controle definitief kwijt. It’s the fast track to the opposite. Elke dag moet je een plan hebben, je kunnen aanpassen aan de realiteit. Wat gebeurt er echt en wat doe ik daarmee? Dat is de hogere waarheid: die is er niet.’

Wat zie je als je naar je kinderen kijkt?
‘Tja, ik voel de verwondering van hoe zij naar de buitenwereld kijken. Mijn dochter heeft een papegaai en op een dag pakte ik ‘m zelf op, zette ‘m op m’n arm, keek ‘m in z’n ogen, streek door z’n verendos en luisterde hoe hij die kleine papegaaigeluidjes maakte. Ik snapte het ineens, hoe mooi zo’n beest moet zijn als je een klein kind bent dat van niets weet. En vreemd ook. Ik las net iets over vreemde figuren die zich online ophouden of opsluiten in een caravan en zich drukmaken over aliens en buitenaards leven – volwassen mensen. Die zijn op zoek naar iets geks, iets onverklaarbaars, iets anders. Maar als je eenmaal teruggaat naar dat kinderperspectief ben je er al. De raarste extra-terrestial is nog niet half zo vreemd als die papegaai die ik op m’n arm heb zitten. Dus daar zat ik met m’n dochter, in een betekenisvol moment. Even zagen we de wereld allebei hetzelfde: het is weird, het is wonderlijk en dat is genoeg, meer dan dat is er niet.’

Het echte leven is al science-fiction genoeg?
‘Precies. Het leven is een puzzel die je elke dag weer helemaal opnieuw voor jezelf in elkaar moet zetten, met mooie stukjes, niet passende stukjes, stukjes die kwijt zijn. Als ie eenmaal af is, moet je eens kijken hoe mooi het plaatje is. Daar heb je niemand anders bij nodig, dat moet je helemaal zelf doen. Stop met het zinloze zoeken naar de waarheid waar zij helemaal niet ligt. Zij ligt recht voor je neus, als je haar maar wil zien. Laat alle percepties van wat waar is en wat niet varen, benader het in de kern en je bent er, zo simpel is het! Dan leef je in het moment en dat is het belangrijkste moment dat er is. Ik doe het nu zelf en ik voel me beter dan ooit.’

Door Willem Bemboom / Foto: Jeff Lipsky