16 maart

Iedereen is redelijk vroeg wakker (dank u jetlag) en verspreidt zich over de stad. Ik beland met Bjorn en Bert in de Denny’s. Toch één keer ‘A real American Breakfast’. Pancakes, bacon, eggs & hasbrowns. We hebben vandaag nog wat tijd om de stad in te gaan en het festival verder te verkennen. Eerste stop is de BrooklynVegan / SoundOnSound Party op het terras van Cheer Up Charlie’s aan Red River. Er speelt een geweldige band uit New York: Hurray For the RiffRaff waar Caitlin, echtgenote van Joe Stroll, de Amerikaanse drummer die bij ons drumde in 2010, in meespeelt. We hadden al veel over de band gehoord en ze staan deze week echt overal. Hurray For The RiffRaff is één van de meest gehypte bands op deze editie van SXSW en ook vandaag doen ze drie shows, dus veel tijd om bij te praten is er niet. We besluiten om later af te spreken, wanneer het wat rustiger is. Maar check ze dus zeker!

Op aanraden van goede vriend Vincent, die al een paar jaar SXSW bezoekt nemen we een ‘Fasten’ (Uber is verboden in Austin) naar ‘South by San Jose’. Een day party bij het San Jose Hotel in het zuidelijke deel van de stad op Congress Ave. Er zijn standjes waar handgemaakte leren hoeden, brillen, riemen, shirts & andere Texan merchandise worden verkocht. Ik vind een op het eerste gezicht Cowboy style riem, waar ik na aanschaf een ‘made in Marocco’-sticker op vindt.

Ook hier staan de hele middag bandjes geprogrammeerd, Temples sluit de middag af maar helaas hebben we geen tijd om tot het einde te blijven. Bjorn en Maarten blijven nog even hangen om Lemon Twigs te zien terwijl Tamara, Bram, Bert en ik de bus in laden en naar de SideWinder rijden.

Het is al druk in de stad, heel druk, de rit waar we gister tien minuten over deden duurt nu bijna 45 minuten. Eenmaal bij de Sidewinder aangekomen hebben vijfien minuten om de backline uit de bus te halen en de zaal in te krijgen. Elke keer als we naar binnen willen moeten we paspoorten laten zien. Er mogen geen drankjes mee naar binnen dus alle (volle) flesjes water mogen rechtstreeks de prullenbak in. Vanavond spelen we op de Officiele Pukkelpop/Disco Naïveté SXSW party. The Sore Losers, een Belgische band uit Hasselt die we van zowel festivals en optredens als ook nog uit de kroeg in Hasselt kennen, openen de avond op het binnenpodium. Gitarist Cedric heeft gister zijn voet gebroken, maar dat mag de pret niet drukken. Ze spelen een harde sexy rock show en zodra ze van het podium afkomen moeten we snel de backline verwisselen en alles klaarzetten.

Het ombouwen en de soundcheck verlopen chaotisch en zodra we de line-check hebben afgerond krijgen we al de melding dat we vijf minuten te laat zijn. Dus geen tijd om te treuzelen! We kicken de set zo snel mogelijk in met Saints en spelen een loeiharde maar korte set, het publiek komt weer alsmaar dichterbij en het wordt steeds heter in de venue. Rond het podium zien we mensen met de herkenbare badges van SXSW delegates rondzwermen en als we de show eindigen volgt er een luid applaus. Terwijl mensen ons willen bedanken voor de show en allerlei vragen op ons af vuren moeten we zo snel mogelijk het podium weer vrij maken want binnen dertig minuten begint de volgende band (Rozes), die weer een totaal andere set up heeft.

We blijven het grootste gedeelte van de avond in de SideWinder hangen, er komen wat toffe (Cindy Wilson van de B-52’s, Noga Ereez) en minder toffe bandjes voorbij maar vooral een fijne verrassing is dat John Angello, die ons album heeft gemixt, op de weg terug van Willie Nelson’s ranch (waar ook een festival was vandaag) nog even langs komt. We hebben hem inmiddels 2 jaar niet gezien en het is fijn hem ook eindelijk aan de rest van de band te kunnen voorstellen. Hij is op SXSW met ‘Gear-club’, een podcast die hij samen met Stewart Lerman presenteert, we spreken af om elkaar morgen bij de opname in de Marriott terug te zien!

Later belanden we op straat in een gesprek met een kerel die zegt een producer van de Paramount film company te zijn en een actrice die net een film in Firenze hebben geschoten en in geuren en kleuren vertelt over de nieuwe film die nog geen titel heeft en waarvoor hij nog muziek aan het zoeken is, wat er van waar is, ‘who knows?’. Hij vindt dat we een ‘really nice vibe’ hebben dus we geven hem wat cd’tjes mee die hij gretig in zijn tas stopt en Bjorn, Maarten en ik eindigen de avond met een wrap en een praatje met een music supervisor uit LA. Er lopen zo veel mensen rond die in de muziekindustrie werken en iedereen lijkt wel naar iets op zoek te zijn. Wat er uit zal voort vloeien weten we niet, maar we kunnen weer terug kijken op een geslaagde dag.

Lees hier het eerste deel van het Drive Like Maria SXSW dagboek.

Door Nitzan Hoffmann / Fotografie: Bert Alberts Jr. (SixteenbyNine) (Zwart-wit foto door Will Taylor)

Neem nu een abonnement op OOR en krijg gratis tickets voor Pinkpop, Dauwpop, Rewire of Blink-182.