Niet helemaal, want in de begintijd (kort na de punkgolf) schreef de groep nog zijn eigen teksten. Sinds het vertrek van hun tekstschrijver baseert de groep zich op literatuur. Dat doet men nu nog altijd en juist dat aspect geeft het werk van De Kift, naast de nog altijd speciale combinatie van pop, anarchie en fanfare, dat geheel eigen karakter. De teksten stammen steeds vaker uit landen ver ten oosten van Oost-Knollendam, met de laatste jaren het Rusland van begin deze eeuw – én soms nog twee daarvoor – als melancholieke inspiratiebron. Nee, niet afhaken: 7 is vooral een lekker liedjesalbum geworden waarop de groep eindelijk weer eens vooral de muziek laat spreken. Mooie ballades met trompetten, volkse melodieën in een warm bad met klezmertrekjes en stevigere songs waarin de gitaar weer eens mag uitpakken. ‘Een rusteloze reis, maar tegelijkertijd een verkwikkende wandeling,’ zo noemt de groep dat zelf. ‘Met stof, dans en weemoed.’ ‘Niet ver van hier slaat rampspoed in,’ horen we zanger Ferry Heyne in zijn fraaie Zaanse accent zingen. Gelukkig, want er moet wel genoeg ellende overblijven. De Kift is op zijn best als Heyne zingt over ‘verre droeve buitenwijken die ’s ochtends leeg en somber zijn.’ WILLEM JONGENEELEN