9 is de langverwachte opvolger. Een plaat ook die je in eerste instantie even op het verkeerde been zet. Want in de eerste minuut hoor je niet Damien maar Lisa Hannigan, de zangeres die ook op zijn debuut al meezong en hier een prominente rol heeft in het duet 9 Crimes. Het is een van de weinige momenten waarop 9 je bij de neus neemt, want voor de rest is het album toch vooral het logisch vervolg op 0. Ingetogen gitaarliedjes die soms uitmonden in breed uitwaaierende, orkestrale arrangementen, Weltschmerz in het kwadraat en de soundtrack van een regenachtige herfstdag. Natuurlijk zijn er verschillen aan te wijzen. Als het gas erop gaat is de aanpak rauwer dan op 0. In Rootless Tree haalt hij zelfs menig punkbandje rechts in met een aanstekelijk refrein dat voornamelijk bestaat uit de woorden ‘fuck you, fuck you, fuck you.’ Maar voor dat soort korfbalvandalisme koop je natuurlijk geen cd van Damien Rice. 9 moet het toch vooral hebben van de kleine spannende momenten. Het prachtige, Leonard Cohen-achtige The Animals Were Gone of het indringende Accidental Babies. Of Elephant, waarin Rice zich laat kennen als iemand met een olifantengeheugen voor mensen en wat ze gezegd hebben. Iets waarmee hij het zichzelf ongetwijfeld in het leven niet gemakkelijker maakt, maar wat hier resulteert in een meeslepend stukje melodrama. Door zich zoveel mogelijk bij die leest te houden, doet Rice zichzelf én zijn gehoor een plezier. JAN VAN DER PLAS