Over vijf dagen is het zover: dan staat Arab Strap, cultband te Falkirk, na een afwezigheid van tien jaar weer op een podium in ons land. OOR’s redactiechef Koen Poolman telt de dagen af en post elke dag een ander favoriet liedje. De vraag is niet of hij het . . .

Even een klassieker uit de oude doos. Voorafgaand aan het interview over The Red Thread, die op punt van uitkomen stond, gingen Aidan en ik een rondje funshoppen. Het is 15 februari 2001 – we praten nog in guldens en over lp’s en cd’s, de taxichauffeur is nog gewoon van TCA. Het verslag verscheen in een vergeten lifestylebijlage van OOR. De foto’s zijn van Michel Mees.

‘Oh god, I’m really excited about this!’ De taxi draait de Rozengracht op. Aidan Moffat, zanger van Arab Strap, Schot met baard en woeste kop en een der laatste authentieke wildebeesten, veert op in zijn stoel. ‘Hier moet het ergens zijn!’ De chauffeur naast hem schrikt ervan. ‘Ja, nu herken ik het. Hier is het! We zijn er bijna. Ik ben er al verschillende keren geweest. Sinds ik de winkel toevallig een keer tijdens een vakantie ontdekt heb, probeer ik er altijd even langs te gaan als ik in Amsterdam ben. Hier naar links!’

We rijden de Prinsengracht op en, ja hoor, daar is het, op nummer 204: A Space Oddity, door Aidan simpelweg ‘de Star Wars shop’ genoemd. Eigenaar Jef Bas begroet zijn gast met een hartelijk hoe gaat ‘t ermee? Aidan, eerder in de taxi: ‘Die gast zal ook wel denken: daar heb je die rare Schot weer!’ De een spaart postzegels, de ander sneakers. Arab Straps Aidan Moffat spaart alles van Star Wars. Wij gaven hem 250 gulden en volgden hem naar zijn droomwinkel. Veertig besluiteloze minuten volgen.

Onrustig drentelt Aidan heen en neer. ‘Zoveel nieuwe dingen’, zucht hij. ‘Zoveel…’ Nog maar eens een rondje. Moeilijk, moeilijk. Uiteindelijk laat hij zijn oog vallen op een grote pop van Princess Leia in bikini, zoals ze te zien was in Return Of The Jedi, als gevangene van Jabba The Hutt. Een populaire pop, weet eigenaar Jef Bas. ‘Die bikini, hè. Dan ziet ze er gewoon lekker uit.’

De prinses maakt ons 120 gulden lichter. De rest van het zakgeld gaat op aan een kleine Darth Vader Dagobah en Biker Scout (beiden 35 gulden) en het driehonderdste poppetje sinds de start van de rage, Boba Fett, in jubileumverpakking (60 gulden). Dure hobby? Het kan nog veel gekker. De eerste twaalf poppetjes die in 78 op de markt kwamen, onder de verzamelaars bekend als de twaalf backs, ‘doen’ in hun originele verpakking 400 tot 1500 gulden, afhankelijk van het personage. Jef Bas wijst er een aan, veilig opgeborgen in een gesloten vitrine.

‘Ik was vier toen Star Wars in 1978 uitkwam’, vertelt Aidan. ‘Ik had een Luke Skywalker poppetje van mijn moeder gekregen, geen idee waarom, maar ik had het bij me toen ik naar de film ging. Het was mijn allereerste film. Star Wars, dat is mijn generatie. Al mijn vriendjes waren Star Wars-gek. Ik had een Darth Vader-helm, hartstikke stoer, man. Alleen je stikte zowat als je dat ding op je hoofd zette. Op het schoolplein was er altijd een strijd wie Han Solo mocht spelen. Ik moest en zou Han Solo spelen! Luke Skywalker was een beetje een softie. Han was cool.’

‘Ik was natuurlijk nog ontzettend jong. De tweede keer dat ik de film zag was op tv, een paar jaar later. Mijn ouders hadden net hun eerste videorecorder, dus zij namen de film voor me op. Nou, dat hebben ze geweten. Ik moet de film wel honderd keer gekeken hebben! Het is typisch zo’n sprookje dat alle kinderen prachtig vinden. Red de prinses! Classic. De aantrekkingskracht zit ‘m ook in de verschillende karakters, die ieder zo hun charme hebben. Iedereen wilde Han Solo zijn, iedereen was verliefd op Princess Leia en iedereen haatte die goudkleurige android, C-3PO, hahaha! Ik heb nooit van voetbal gehouden, Star Wars was mijn hobby, sinds dat ik vier ben.’

Fan voor het leven dus. Even is er een moment van vertwijfeling. ‘Nou ja, voor 24 jaar inmiddels. Ik ben er nog niet helemaal uit wat betreft die laatste film, The Phantom Menace. Daar zet ik zo mijn vraagtekens bij. Maar goed, ook die kijk ik af en toe nog wel eens. Ik kan echt niet wachten op de volgende episode. Die wordt ongetwijfeld veel beter. Ik zal zeker tickets voor de première proberen te bemachtigen. En als hij weer eerder in Amerika draait dan bij ons, ga ik misschien wel naar Amerika, als ik geld heb. Dat lijkt me wel wat.’

Het instrumentale Ben Kenobi Theme was de hidden track op de Cherubs EP.

‘Ik ben geen complete fanaat’, vervolgt Aidan. ‘Nee hoor. Niet zoals sommige mensen die Star Wars wel heel erg serieus nemen en George Lucas op een voetstuk plaatsen. Al moet ik toegeven dat ik recentelijk nog eens als een Jedi over straat ben gegaan! Ik had dat pak speciaal voor een Halloween-feest gekocht. Dat was goed, ja. Mijn beste Halloween. Ik hou helemaal niet van verkleedpartijen. Ik dacht: als het dan toch moet, dan in godsnaam maar als een Jedi!’

‘De parel in mijn collectie is een eerste editie van Princess Leia uit 1978, een van de twaalf backs. Daar heb ik 200 pond voor betaald. Dat is wel mijn grootste uitspatting geweest. Verder heb ik honderden poppetjes en andere prullaria, tot aan de allereerste Luke Skywalker die ik van mijn moeder heb gehad. Een wandkast vol. Of, nou ja, het pas dus allemaal niet meer in de kast. Het ligt nu overal verspreid door het huis op de grond. Mijn vriendin wordt er knettergek van. Ze wil dat ik eerst wat dingen wegdoe voordat ik weer nieuwe spulletjes koop. We wonen sinds twee jaar samen, weet je. Over mijn lp’s en cd’s klaagt ze nooit, maar het speelgoed, dat vindt ze maar niks.’

‘Ik heb een groot ruimteschip van huis meegenomen. Ik had beloofd het in deze winkel te gaan verpatsen, maar… nou ja, eigenlijk wil ik het gewoon niet kwijt. Ik verstop het wel weer tussen mijn kleren als ik thuiskom. En dan maar hopen dat ze het niet ziet! Shit, ze gelooft nóóit dat ik geld van jullie heb gekregen om nieuwe spullen kopen…’

Epiloog
Een jaar later zit ik tegenover Malcolm Middleton. Het is een gesprek met lange stiltes. Hij doorbreekt een van die stiltes door een klassieke Aidan-anekdote te vertellen. Over zijn Star Wars-manie, hoe kan het ook anders. ‘Aidan heeft een ticket voor de première volgende week. Hij heeft een Jedi-kostuum. Ik hoop maar niet dat hij het aantrekt, hij is er gek genoeg voor. De laatste weken is hij onuitstaanbaar. Het enige wat hem bezighoudt is die verdomde film. Iedere dag komt hij met een nieuw filmblaadje onder de arm de studio binnengelopen, dat ie dan met veel misbaar gaat zitten lezen. En vervolgens weer zuchtend dicht slaat. [Imiteert het gebrom van zijn collega:] Ooooh, ik ’t niet weten! Ik wil ’t niet verpesten! En een minuut later zit ie weer met z’n neus in dat blaadje. Gek word ik ervan.’ Malcolm is wat nuchterder in dit soort dingen. ‘Ach’, zegt hij schouderophalend, ‘ik vind ’t wel grappig. Het geeft je weer het gevoel dat je had toen je acht was en alles nog mogelijk leek en je droomde van een prachtige toekomst. Het heeft zo z’n charme, die nostalgie, maar het is mij allemaal wat te oppervlakkig.’

Disclaimer: Ondergetekende heeft in zijn hele leven nog nooit een Star Wars-film gezien en heeft geen idee waar dit allemaal over gaat, laat staan dat ie weet wat die helm hier op zijn hoofd doet. Het was the force, denk ik.

De keuze vandaag heeft ook niks met bovenstaande te maken. Gelukkig maar, ben ik geneigd te zeggen. De single Here We Go & Trippy ging vooraf aan het tweede album Philophobia, waar de eerste A-kant ook op staat. Hier in de live-uitvoering op Primavera Sound, een week geleden.

Lees ook:
Pt. 1: The First Big Weekend (donderdag 8 juni)
Pt. 2: Girls Of Summer (vrijdag 9 juni)
Pt. 3: New Birds (zaterdag 10 juni)
Pt. 4: Cherubs (zondag 11 juni)
Pt. 5: Fucking Little Bastards (maandag 11 juni)
Pt. 7: The Greatest Story Ever Told  (woensdag 13 juni)
Pt. 8: A New Heart (donderdag 14 juni)
Pt. 9: The Parting Song (vrijdag 15 juni)
Pt. 10: Piglet (zaterdag 16 juni)