Een uithaal richting gruizige stoner in My Name Is Zeus zet de toon voor een spartaans, bevlogen album dat van nummer 1 tot 10 rockt. Bij de baard van Zeus, wat een verpletterende opener. Het gespiek bij Black Sabbath is soms niet van de lucht (Ain’t She Lovely), maar dat deert niet. Automatisch waaiert 07 dan ook uit naar die andere adepten, zoals dus Soundgarden, maar ook Alice In Chains in het zware refrein van Save Me. Of Down, in Crazy Calm. Inderdaad, voor originaliteit hoef je niet bij Zeus te zijn. Hoeft ook niet in dit genre, het gaat om het enthousiasme en de bezieling – die is overal te voelen op 07. Het is een fikse donderklap, zoals die baardmans uit de Griekse Oudheid ze nog wel eens uitdeelde. Dat ze maar snel de Olympus mogen platspelen. PHILIPPUS ZANDSTRA