Waag het niet om ze ‘kleine broertjes van Dropkick Murphys’ te noemen. The Real McKenzies stammen uit 1992 en hadden veel eerder een doedelzakspeler in de gelederen dan de band uit Boston . . .

Het zijn ook geen Amerikanen van Ierse komaf, maar kiltdragende Canadezen met Schots bloed. Muzikaal zijn er wel veel overeenkomsten, al blijven de McKenzies dichter bij de punk. De traditionals Farewell To Nova Scotia en Bugger Off en krijgen zodoende versterking van het hele McKenzie-instumentarium. Alleen The Catalpa wordt in akoestische vorm gehandhaafd als strijdlied. 10,000 Shots klinkt beter dan de eerdere albums, dankzij de productie van Fat Wreck-baas en NOFX-voorman Fat Mike. Misschien wel té goed, want ranzigheid is een van de charmes van de band. De teksten staan wederom bol van Schotse avonturen, bandperikelen en drankzucht. Zanger Paul McKenzie is gezegend met een gezonde dosis humor, wat frases oplevert als ‘Scottish Canadian with opportunity / I could have been a manager of a brewery / Making beer for everyone but most of all for me.’ Of uit het lekker sarcastische I Hate My Band: ‘So do me a favor when I played my hand / Inscribe on my tombstone: I hate my band.’ Neem er nog één, Paul, wij houden van je band. LUCKY ROTTERDAM