White Denims twaalfde plaat 12 begon als een lockdownproject en werd min of meer noodgedwongen ook zo afgemaakt. Frontman James Petralli verhuisde van Texas naar Californië en is nu het enige overgebleven vaste bandlid. Wellicht heeft hij ook zonder label gezeten, wat deze late release zou verklaren. Petralli zette 12 vanuit huis met bijdragen van een dozijn bevriende muzikanten op afstand in elkaar.

Op papier schuurt dat idee, want White Denim is altijd een uitgesproken liveband geweest; een eclectische rockband die pop, soul, jazz, psychedelica, progrock en meer tot een opwindend geheel wist te kneden. Al die stijlen zitten er nog in, maar klinken veel gestroomlijnder en gaan niet in elk nummer de strijd met elkaar aan. 12 komt in de buurt van Bop English, de naam waaronder Petralli ooit een soloplaat uitbracht. De nadruk ligt op vrij luchtige pop en soul, die regelmatig aan pientere popprofessoren als Joe Jackson (het jazzy Light On) en Nick Lowe (Flash Bare Ass, powerpop met een gepeperde tekst) doet denken. De soul die Petralli in z’n donder heeft, komt er fraai uit in Swinging Door en de prachtballad Hand Out Giving heeft zelfs wel wat van een classic rockband als Chicago. 12 klinkt niet echt als een reguliere White Denim-plaat, maar is een kleurrijk geheel met knappe songs geworden.