Cabaret Voltaire uit Sheffield maakte later naam met nogal ritmische opvattingen van de cut-up-filosofie, maar zo halverwege de jaren zeventig waren de middelen nog aanzienlijk primitiever. Geluidscollages, magertjes tikkende ritmeboxen, versneld en achterstevoren afgedraaide stemmetjes: zo op papier klinkt ’t naar helemaal niks. Maar in deze tien nummers schuilt toch de charme van de verontrusting over de uiteenvallende industriële samenleving, de paranoia van de informatie-overdoses, de shock tactics en de wens om ‘buitenmuzikale’ elementen in te voeren (om maar enkele obsessies van de eerste industrialgeneratie te citeren, uit het hoestekstje van Jon Savage). Zo maken ze ze echt niet meer, tegenwoordig. Draai ‘t niet te vaak, maar koester ’t als historisch belangwekkend materiaal. JACOB HAAGSMA