Andy Shauf sleept meestal concepten achter zich aan. Platen over één specifiek feestje, een avond in een bar, een man die verzwolgen wordt door een liefde. De eerste plaat van Foxwarren (een band die al langer bestaat dan Shaufs solocarrière) voelde dan ook als een vakantie. Een uitstekende verzameling zachte folkliedjes die, hoewel eenvoudig, jaren blijkt te blijven hangen.

Op het tweede album wordt een iets ambitieuzere weg ingeslagen. Ideetjes werden uitgewisseld, opgeknipt, gesampled en teruggestuurd. Het is niet dat DJ Shadow ineens om de hoek komt kijken, maar in het staccato pianootje van Dance, de flarden conversaties tussen geliefden en de vervormde strijkers is dit proces duidelijk terug te horen. Het bad is nog steeds warm: al het voorheen genoemde lijkt aan een boom ergens buiten de tijd te groeien, een zondagmiddag in 1973 waarop de zon altijd schijnt, de palmbomen wuiven en de Cadillacs glimmen.

De bas popt als vanouds in liedjes als Strange en hoewel de sfeer altijd ingetogen is, verraadt de gitaarsolo in Sleeping dat we hier met een echte band van doen hebben. Ondertussen bezingt Shauf verschillende stadia van, jawel, de liefde. Van crushes op tv-sterren via dansen tot boomer-achtige boosheid in Listen2me. De knip-en-plak-methode kent ook nadelen: er is minstens één intermezzo te veel en de liedjes kennen bovenal een gebrek aan dynamische ontwikkeling: ze beginnen in het midden en lijken daar vaak ook weer op te houden. Spanning zoekt men liever elders, maar de zondagmiddagen in 1973, die zijn hier.