Iedereen kent deze 27-jarige zangeres inmiddels wel. Al sinds haar debuut wordt ze – om dezelfde redenen – bejubeld door zowel serieuze critici als presentatoren van showbiznieuws. Ze heeft een aantal songs die universeel prachtig genoemd mogen worden. Die we over twintig jaar nog steeds zullen horen. Someone Like You en haar cover van Make You Feel My Love bijvoorbeeld. Op 25 – Adele’s derde album en de opvolger van het immens succesvolle 21 uit 2011 – staat nog meer tijdloze muziek. Spaarzaam ingezette toetsen en snaren voeren haar door werkelijk adembenemende ballads als Remedy, Million Years Ago, Love In The Dark en When We Were Young, gezongen met grotere bezieling dan vocalisten die veel ouder zijn dan zijzelf. ‘Let me photograph you in this light, in case it is the last time’, smeekt ze in laatstgenoemd (met Tobias Jesso Jr. geschreven) juweeltje. Het is ongelofelijk hoe de Britse zangeres – die er juíst om bekend staat eenieder tot tranen toe te kunnen roeren – je toch steeds weer weet te overrompelen met haar stem, die zelfs op de breekbaarste momenten een enorme kracht behoudt. Het is enigszins teleurstellend dat die pure, rauwe schoonheid van de ballads niet altijd doorklinkt in de andere liedjes, zoals dat op 21 wél het geval was. Alleen het geweldige, door Danger Mouse geproduceerde River Lea bevat de gospel-, soul- en bluesinvloeden die Rolling In The Deep en Rumour Has It zo geslaagd maakten. Een moderne popsong als Send My Love (To Your New Lover) is leuk en luchtig, maar een zangeres van dit formaat behoort zich niet in het territorium van Shakira te begeven. Dat het ook andersom fout kan gaan, blijkt dan weer in Sweetest Devotion en I Miss You. Door de veelomvattende ideeën van producer Paul Epworth krijgt Adele’s stem veel te weinig speelruimte. 25 is dus niet zonder missers, maar in de hoogtepunten horen we een van de grootste zangeressen van deze tijd, op de absolute top van haar kunnen. Om te janken zo mooi.