De grootvaders van de poppunk die nog één keer hun kunstje doen. Zo voelt dit livealbum van de Buzzcocks een beetje aan. Om hun dertigjarig bestaan te vieren – voor het gemak vergeten we maar even dat ze in de jaren tachtig uit elkaar waren – speelde de band een show in . . .

Dat ligt niet aan de setlist, die is uitgebreid en alle grote en kleine hits komen in sneltreinvaart voorbij. Pete Shelley en Steve Diggle houden namelijk niet zo van praten tussen de nummers, ze laten liever hun gitaar spreken. Maar liefst 28 nummers – dertig was toepasselijker geweest – persen de vijftigers er uit. Natuurlijk de grootste hit Ever Fallen In Love en eerste single Orgasm Addict. Maar ook alle andere bekende Cocksongs, zoals I Don’t Mind, What Ever Happened To? en What Do I Get? komen voorbij. Goede liedjes, zeker, maar we hebben ze al eens in een betere (live)uitvoering gehoord. Productioneel is het sobertjes en Shelley en Diggle hebben ook wel eens beter gezongen. Waarschijnlijk was het een eer om de mannen nog een keer aan het werk te zien in Londen, maar deze plaat is een tikkeltje overbodig en doet geen recht aan de grote band die de Buzzcocks is. Of was, zo u wilt.