Toen Sting in 1986 stopte met The Police was hij naar eigen zeggen helemaal klaar met rockmuziek. Wat volgde was een oeuvre vol tot in de puntjes verzorgde kamerbrede popmuziek. Uiterst verantwoord en best lekker bij een wijntje en een kaasje, maar saai tot op het bot. Op 57th & . . .

De klok lijkt zomaar drie decennia teruggezet. Verschillen met The Police zijn er ook. Zijn stemgeluid is een octaaf gedaald en de karakteristieke reggaeritmes schitteren door afwezigheid. Gitarist Dominic Miller en drummer Vinnie Colaiuta vullen een stuk minder onstuimig in dan Andy Summers en Stewart Copeland toen. Maar het is een verademing om Sting weer eens gewoon gitaarliedjes te horen zingen, met verhalende teksten en melodieën met kop, staart en refrein. Het poppy One Fine Day, het vuige Petrol Head en de stadionrocker 50000 happen heerlijk weg. In deze context maken de akoestische folkliedjes Heading South On The Great North Road en Empty Chair ook meteen indruk. Dat doet ook Inshallah, waarin Sting herkenbaar en navoelbaar verhaalt over vluchtelingen op weg naar Europa, op zoek naar een beter leven. Na dertig jaar rock met de handrem erop voelt 57th & 9th als een bevrijding. Als dat voor hemzelf niet zo is, dan toch zeker voor de Police-fan van toen.