Het is ironisch: is er eindelijk een Française die het niet verrekt een andere dan haar eigen taal te spreken, blijkt haar moerstaal toch wenselijker te zijn. Het was leuk geweest als het Franse bloed – dat ze van dichter, zanger, componist en vader Serge heeft geërfd – wat meer in haar stem tot uiting kwam. Haar ‘perfecte’ Engelse uitspraak maakt het geheel namelijk minder bijzonder dan het had kunnen zijn. Maar daarmee is de plaat zeker niet afgeschreven, want Charlotte strikte Nigel Godrich (o.a. Radiohead, Beck en Paul McCartney) als producer en met hem in je colofon is succes bijna een garantie. Alsof ze hiermee nog niet genoeg zekerheid had, werden Pulp-frontman Jarvis Cocker en het Air-duo Jean-Benoit Dunckel en Nicolas Godin ook nog om medewerking gevraagd. Jarvis hield zich bezig met de songteksten, Air uiteraard voornamelijk met de muziek. De luchtige electro-accenten in combinatie met klassieke piano zijn als de vingerafdruk van het Franse tweetal. Het vredige geluid van de akoestische gitaar is naar de achtergrond verplaatst en doet zo denken aan Airs zoete album Talkie Walkie. En net als die laatste Air-studioplaat klinkt 5:55 luchtig, bloemig en toch met dat donkere, sarcastische randje dat Air subtiel weet te verstoppen, maar nimmer kan weglaten. Zij zouden in Charlotte weleens een nieuwe gastzangeres gevonden kunnen hebben voor hun eigen muziek. JOCHEM KRECHTING