Portishead heeft inmiddels de legendarische status bereikt en zou elke nieuwe show die ze aankondigen gelijk uitverkopen. Maar Geoff Barrow vermaakt zich als drummer en zanger al vijftien jaar vooral met Beak>, een onder-de-radar trio dat onderkoelde krautrock met experimentele elektronica in de lijn van Can speelt.

Bassist/zanger Billy Fuller zit vaker op het podium dan dat hij staat en toetsenist/gitarist Will Young heeft ook nog nooit een performance-prijs gewonnen. Bij Beak> draait het om niks anders dan de muziek. Dit vierde album (opvolger van >>>, maar dat had u al geraden) is wederom een fraai werkstuk geworden. Beak> legt over de gehele linie een minimaal geluidstapijt vol repetitieve patronen neer waarin het regelmatig spookt, maar die ook vol bedwelmende melodieën zit. Neem Strawberry Wine, dat met een kerkachtige orgelpartij begint, waarna zich langzaam een spannende krautgroove ontvouwt.

Het samenspel tussen een gortdroge bas- en drumpartij met snerpend orgelwerk maakt The Seal spannend, dat komt heel dichtbij het Can-geluid. De vroege Pink Floyd (Windmill Hill) en The Notwist (Ah Yeh) zijn ook referenties die naar boven komen. Hungry Are We is een ontwapenend psychedelisch folkliedje en tijdens Denim schrikken we bijna van een gitaarpartij met distortion. De muziek van Beak> is heel bescheiden opgezet maar spreekt een plaat lang tot de verbeelding.